Bert moet van de televisie af.

 

 

Ja, je leest het goed. Ik MOET van de televisie af. Ernie, mijn chawwer, en al mijn lieve vriendjes uit Sesamstraat wordt de kop omgedraaid door een flapdrol van een staatssecretaris. Nu weet ik toevallig dat die ‘man’ hevig gefrustreerd is. Hij mist steeds de “R”. Hij heeft de continue dwang en drang STRAATSECRETARIS te worden. Maar dat willen Meneer Aart, Ernie en ik niet. Wat een flapdrol. Vanaf 1 januari alleen te zien op NPO Zappelin Xtra. Jeuk krijg ik staatssecretaris. Plaatsvervangende schaamte. En ik vind het zooooooo sneu voor alle Nederlandse kindertjes,

Het is 1990. Wij zijn zwanger van Avital. Het is zondagavond. Zes uur. Tijd voor Sesamstraat. Yoni, nog net geen drie jaar, en ik samen op de bank. VOF De Kunst zingt en speelt “Dikkertje Dap”. Op dat moment in a split second brandontwikkeling in de open haard. Ik bel meteen de brandweer. Een paar minuten later arriveert de groep helden. Yoni wordt in veiligheid gebracht bij buren. Zijn moeder blijft bij hem. Als stoere knaap ben ik erbij en neem alles waar, maar geloof me, het gaat me dun door de broek. Shaken. Een roetbrand. De binnenhuisarchitect Jos Speller maakt de verkeerde tekeningen en voert de directie bij de uitvoering. De aannemer Leo Backer die overigens wel binnen vijf minuten aanwezig is (in tegenstelling tot de arrogante Speller, die één of twee dagen later ’s komt kijken) erkent meteen schuld. Hij is verzekerd. Zijn tekst: “Tuurlijk heb ik schuld, maar de verantwoordelijkheid blijft bij de binnenhuisarchitect”. De verzekeringsexpert, een hockeyvriendje blijkt, geeft nauwgezet uitleg en tips wat wel geclaimd wordt. Intussen zit je met de ellende. Later, veel later, wordt Speller door de rechter voor de maximale straf en boete veroordeeld. Toen dfl 4999,99. Sommigen maken nog steeds gebruik van zijn diensten...

Later komt later. Altijd later. Wij pakken het leven weer op, huis wordt hersteld. Alles rond. Een trauma is ook van de partij. Zo blijkt. Fik in je eigen huis. Met je kind naast je op de bank. Een zwangere buik. Een fikse binnenbrand. Roetbrand dus. De lucht, de geur van brand blijft altijd bij. Van het opzetten van een pannetje op een fornuis, tot het aansteken van een lucifer. Of erger nog. Ik ben er heel vatbaar voor. Traumatisch is steeds zo’n ervaring, als je onwillekeurig jezelf confronteert met de fik op het moment van Sesamstraat, VOF De Kunst en Dikkertje Dap. En weet je nog: Tevje in Sesamstraat. ”Meneer Lex”.  Lex Goudsmit.

Ik kijk nu niet meer. Ik weet zeker dat alle kindertjes en kinderen dagelijks Sesamstraat kijken. Ik volg mijn eigen hoge kijkcijfers en waardering. En nu zegt die gek dat wij, Ernie en ik en al onze vriendjes, dat wij moeten oprotten. Ik ben niet blij.