Gefeliciteerd, Grutto!

 

Oh, maar nu moet je niet meteen denken dat ik vogelkenner ben, ik ben géén ornitholoog. Ik stuit op bijzonder nieuws. Het radioprogramma ‘De vroege vogels’ organiseert jaarlijks de verkiezing van de nationale vogel. Dat gebeurt ook in het buitenland. In Israel heet de nationale vogel ‘hoopoe’.  Als sportman moet je ook weten te verliezen. Als ik dan aan zo’n nationale vogel in Nederland denk, dan denk ik toch echt dat de mus daarvoor in aanmerking komt. Ben ik aan het strand kop koffie en zo, dan komen miljoenen meeuwen je de boel versjteren. Zoveel duizend mensen brengen hun stem uit. Hoog genoteerd staat de ijsvogel. Weet niet eens dat zo’n ding bestaat in Nederland. Ach, ik heb er geen verstand van. Het wordt de grutto. Gefeliciteerd, Grutto! Jij bent de nationale vogel van Nederland in 2015.

Met de zevende plek van mijn vriendje ben ik de facto nóg veel blijer. Hoe zit dat. Sinds ik -dankzij alle inspanningen van Avital - in mijn paleisje in Amstelveen woon, na een paar jaar geleden zeven maanden ziekenhuis en wanneer ik dan op Forest Side Terrace geniet van mijn vijver en mijn bos, heb ik lange gesprekken met mijn gabber van de overkant. De reiger. Hij stimuleert me. Ik moet afvallen, vocht verliezen. Dat gaat met patienten als ik niet 1,2,3. Je kan je lijf volgooien met plaspillen, maar da’s niet de beste optie voor je nieren. Het is schipperen met die plaspillen. Met dat afvallen. Op een gegeven moment constateer ik bij mijzelf héél dunne beentjes. ‘Zie je nou wel, dat je het kan’, zegt de reiger. Vanaf dan, dankjewel reiger, noem ik mijn onderstel ‘reigerpootjes’. Mijn suikernicht komt in diezelfde week ‘thuis’ met een foto van….”Café de Reiger”. In de Nieuwe Leliestraat, Amsterdam.

Er zijn twee mogelijkheden: ik kijk van binnen naar buiten naar vijver en bos, of ik zit daadwerkelijk op m’n terras. Als ie er is, dan is ie er en komt ie graag op bezoek. We kletsen wat en en passant pikt ie (niet stelen, maar pikken met zijn snavel) deeltjes uit de vetbol die op het terras hangt. Je kan vetbollen zelf maken, gemakkelijk is in de dierenwinkel voor een paar centen. Hij heeft plezier aan mij, hij krijgt lekker te eten. We ouwehoeren wat. Hij is blij met zijn zevende plek in de verkiezing en blijft op de tafel en ook op de balustrade zitten.  En verdomd ik zie er naar uit… daar is ie weer. Dat duurt nu al een paar jaar, sinds 2013. Zolang ik hem te eten geef blijven we vrienden. Anders dan met de reiger: echte vrienden. En weet je wat ik zo opmerkelijk vind…? Hij vindt altijd de weg terug.

Nu ben je er even niet, maar ik zal je spoedig zeker weer zien! Dag vriend! Dag koolmees!