Ach, ik ben niet zo’n reactionair. En met de grote
demonstratie, 21 november 1981, tegen de kruisraketten op het Museumplein speel
ik net op die zaterdagmiddag mijn eerste door mij georganiseerde
bedrijfshockeywedstrijd tussen Het Parool, léés die krant en…mind you… De
Telegraaf. Het is op mijn toenmalige hockeyclub Qui Vive in Uithoorn.
Zelfs vóór die tijd het lied “Ben ik te min”, je
kent het wel, van de Eindhovense protestzanger Armand. Voor mij hoeft ie niet
zo. Ik zie ‘m wel eens passeren op televisie, inmiddels een ouwe man met vieze
vette rooie haren tot halverwege de rug. Ach, ik moet mij uitsluitend beperken
tot zijn liedjes. De mijne zijn het niet. Ik lees net op het nieuws: Armand is
dood.
En zijn volgende lied blinkt uit van actualiteit.
Een actualiteit die mij aanspreekt. Ik zal het je uitleggen. Op de Joodse
vrijdagavondtafel ontbreekt een challe, een gevlochten brood, niet. Een grote
challe wordt een “Rus” genoemd. Anno nu is helaas helaas heel populair onder
Palestijnse jongeren, naast de bomgordels, het steken met messen, slagersmessen
van willekeurige Israelische burgers. Of het nog niet erg genoeg is, gaan
inmiddels al jaren, de bombardementen vanuit Gaza op Israel bij voortduring
door. Duizenden, wat heet tienduizenden raketten worden op Israel afgevuurd.
Eén van de liedjes van die 69 jarige Armand spreekt
mij aan. Let wel: alléén de titel van zijn protestsong.
Liever
een Rus in mijn keuken dan een raket in mijn tuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten