Jezus wat zijn mijn Vader z’’l en ik jong. Mijn
Vader is eenenvijftig en vanaf mijn zevende mis ik hem nu al. Ik heb nog zoveel
te bespreken en te vragen. Van boven kijken mijn Vader en Moeder z’’l naar
hier. Naar een trotse Pa op zijn kinderen en kleinzoon. Ik ga binnenkort weer
naar het keiwerowes, de Joodse begraafplaats in Lochem. Thee en appeltaart
staan klaar.
“Pap, wat is een leerproces?”. “Mijn zoon een
simpele verklaring is dat je begint bij de koe in de wei. Dan slachten op het
abattoir. De huid is afval, maar goeie handel. Ik koop alle huiden op en
verkoop ze weer aan anderen. Daar zit een paar centen tussen. De leerlooierij
maakt van huiden leer. En uiteindelijk heb je een leren riem, leren schoenen,
en leren stoelen thuis en in de auto lederen bekleding. Mammie heeft alleen maar leren tassen”.
Met een ander leerproces ben ik mijn hele leven al
bezig. Ik leer van mijn Ouders, van mijn kinderen, van de juffen, de meesters,
de docenten, weet ik veel. Van mijn leraar ‘Joods’, André Grunwald, leer ik al
datgene dat ik moet zingen en zeggen op mijn Bar Mitswah. De kerkelijke
meerderjarigheid. Ik ben twaalf. Het woord rabbijn betekent leraar. Vul maar
in. Niet allemaal dus. Ik leer van het doen, van het opslaan, van het benutten. Van het toepassen.
En ik leer nog steeds. Ik houd ogen en oren goed open en lees boeken, surf op
internet en sommige fouten met bridge maak je niet meer, of weer, want je
leert. Ik ook. Ik leer van mijn vrienden. Sommigen zijn zelfs wijs. En erudiet.
Van ervaring leer ik ook.
Immer positief. Optimistisch. Mijn glas is altijd
vol. Kijk maar ’s op mijn Facebook-profiel. Daar staan wat kreten uit mijn eigen
leerproces. Optimisme koestert succes. En daar krijg ik zelfs geen speld tussen.
Rond Pasen 2012 krijgen Yoni, Avital en ik de
mededeling in het VUmc: “…we denken aan transplantatie…”. Begin augustus wordt
het heel slecht. Hartfunctie minder dan 10%. In die periode heb ik twee vaste
cardiologen. Cor Allaart en Karin de Boer. Karin vraagt mij op de dag dat ik met spoed naar Utrecht wordt vervoerd: “Hoe voel je je,
Bert?”. “Ik zweef tussen hoop en vertrouwen”, zeg ik. In Utrecht ben ik middels
mijn dossier bekend en beland met ambulance en twee cardiologen en gezwinde spoed in het UMC. Een hart is a la minute niet
voorhanden. In no time, want ik ben weer weg, krijg ik een steunhart. Het is 23 augustus 2012. (Op lvad.nl
vind je alle informatie). Na complicaties en bijna een maand in coma en op
intensive care komt de bevestiging op mijn vraag met mijn lippen bewegend zonder klank, immers ik kan
nog niet praten, nog geen geluid, geen kracht: “Ja, Pap, hoe weet jij dat? Ik ben zwanger. Je wordt Opa!”. “Ik
ben je Vader en dus voel ik dat zo aan, lieve schat, ik zie het aan je ponem en geloof
me, ik heb een lijntje met boven”. Huilend vrijen met je dochter op intensive care is
mooi!
WHEN LIFE PULLS YOU DOWN, LET THE ROPE FROM ABOVE
PULL YOU UP!
Van geschiedenis, van vroeger, van mijn jeugd. Een
vriend van toen. Luister. Je weet wij wonen in ons prachtige huis “ ’t Zunneke”
in Lochem. Het huis is mijn paleis en de tuin is een waar paradijs. Een "Gan Eden",
een tuin, hof van Eden. Niet slechts honderd maal tweehonderd meter, maar goed
gevuld met bomen, bossen, struiken, borders, perken, grasvelden, boomgaard, ja
ook appelen! en als Noach véél dieren. Kippen, duiven, eenden, een schaap,
geitjes, een bok, een haan. Géén kat, géén hond. Achter in de tuin een
vijvertje. In een T-vorm. Op de kop lig ik vaak op mijn buik, mijn hoofd
ondersteund door mijn handen, ellenbogen op de grond. Daar sjmoes ik wat af.
Met mijn vriend Kikker. Want zo heet ie. Als ik wat zeg, kwaakt ie terug. Iets
verder zijn vriendin, die kwekt meer. Enfin hij kwaakt en ik praat en als ie
kwaakt dan luister ik. Dan leer ik. Weet je wat ik van hem leer?
EEN KIKKER SPRINGT VÓÓRUIT. NOOIT ACHTERUIT.
mooi blog BV.
BeantwoordenVerwijderenGV