Mijn ansicht van Amsterdam

Helemaal eens ben ik het met je als je stelt dat er meerdere plekken op aarde zijn waar je gek op bent. Voor mij zijn dat Lochem, Zwiep, Knokke, Jeruzalem, Kaapstad om er enkele te noemen.

Amsterdam ontbreekt echt niet in mijn rijtje. De liefde voor Amsterdam. Voor de mensen. Voor de mensen die er niet meer zijn. Voor de taal. De handel. Mijn liefde voor de gebouwen. Liefde voor Magere Brug en Olympisch Stadion.  Ajax. De kroegen. De muziek. De helden. Voor standbeelden als De Dokwerker, maar ook voor ’t Lieverdje. Dan de melting pot. De dynamiek. Het verdriet. ’t IJ. De Amstel.

Jaren geleden kwam ik wel ’s bij een trendy restaurant Kaap Kot genaamd. In een loods bij IJburg. Failliet gegaan, waarschijnlijk door veel medestanders. Ik kreeg daar ’s een Caesar Salad. Niet te vreten voor veel geld. Later, veel later, ontdekte ik een nieuwe Kaap Kot. In een ouwe bouwkeet. Nu aan de Korte Ouderkerkerdijk. Op een oud industrieterrein. Tussen Waternet en Delta Lloyd.  Ik ging het weer proberen. Prima plek. Prima bediening. Prima broodje osseworst. Goeie drank. Binnen in de keet heb ik nooit gezeten. Wel buiten op het terras aan de Amstel. Kaap Kot is niet meer.

Ik kan mij zomaar ins Blaue hinein laten prikkelen, seksueel laten prikkelen door een beeld. Of zoals nu: met het beschrijven van dat beeld. Noem het pornografie. Van mij mag je. Ieder mens heeft zijn lusten en driften. Noem het erotiek. Gevoelens van liefde. Ik vind alles best.  Noem het kunst als som van mijn creatieve uitingen. Als al die lichtjes ’s avonds laat op ’t plein. Ooit heb ik ’s kennis genomen van een boeiende strategie, de Star Strategy, waarin op basis van kenmerken een product beschreven wordt als een persoon. Als een ster; een filmster. Zowel uiterlijke als innerlijke kenmerken worden door een groep deelnemers gespuid. Door deze met een techniekje samen te vatten heb je een beeld van dat product.

Het is zomer. Ik zit op het terras van Kaap Kot heerlijk in de zon. Ik kijk naar Amsterdam. Mijn liefde. Ik kijk dwars door de Amstel. Vanuit de lengte zie ik de Berlagebrug. Daarna alle andere bruggen, al dan niet virtueel, en tot aan de Dam reiken mijn gedachten. Vóór de Berlagebrug zie ik links en rechts de wallekant. Een beperkte begroeiing met wat struiken. Als bij de lange dijen van een mooie vrouw. Mij uitnodigend verder te kijken dan m’n neus lang is. De brug als vaginale entree naar Mokum. Als een vestibulum vaginae. Aan de Amstel is mijn hart verpand.

Een zinnebeeld van liefde.