De Kapper en marketing.

Marketing is het creëren van duurzame relaties. Er zijn nog meer definities, maar vandaag beperk ik me tot deze. Heb ik m’n handen al meer dan vol aan.

Kijk, in beginsel vertoon ik aan alles en iedereen een enorme trouw. Loyaliteit zoals je wilt. Aan mijn kinderen. Aan mijn vrienden. Aan de meeste van mijn bridgematen. (Ik heb er wel ’s een paar uitgeknald. )

Merkentrouw ben ik ook. Daardoor kom ik ook blijvend bij winkels of restaurants zo lang het mij zint. Trouw als men met mij ook een duurzame relatie aangaat. En dat kan op vele manieren. Ik kwam vijfendertig jaar zeer regelmatig bij het beste Indonesische restaurant ‘Cilubang’ in de Runstraat. Rijsttafelen, de tumis kip, soto ajam, alles even lekker. Totdat Ali (eigenaar en kok) toen al ver in de 80,  noodgedwongen moest stoppen met koken. Zijn vriend Evert vertelde het mij met tranen in de ogen. Een duurzame relatie dus. Langdurend. Langlopend.

Zo ook met m’n vriend de slager Robbie Z. Of je nou voor een haring of een kalfspoot komt, of een longhaas, you name it. Mijn gehakte lever vond ie de lekkerste, hoewel hij er niet van houdt. Op verzoek heeft ie een tijdje knobbeliesjworst gemaakt (knoflookworst). Die nergens in Nederland te koop is. Dus ook nergens beter. Recent heeft ie een pure kalfspaté ontwikkeld en gemaakt. Dat ie voor de handel is, is jammer. Ik eet ‘m zelf veel te graag. En we drinken achterin koffie, lullen wat en lachen. Om de mensen. 

‘Hé vriend’, zegt ie, wanneer ik door de deur wandel. Tranen stond ie te janken toen Avital en Siwan mij op 3 december 2012 van het UMC Utrecht brachten naar het revalidatiecentrum RCA op de Overtoom. De door mij gesuggereerde route liep langs Robert. Wat broodjes halen. Ik bleef in de auto, hij kwam naar buiten, naar me toe. Omhelzen. Huilen.

En dan nu over Peter. Er zijn liedjes over hem gemaakt: Sweet Sixteen, maar dát is zo’n oud liedje. Op die Peter lijkt hij niet meer. Jaren was ik klant bij Edmond Boendi. Sjiek in de PC Hooftstraat. En zo waren zijn tarieven ook. Toen, midden jaren 70 van de vorige eeuw kostte een knipbeurt al gauw zo’n vijfenveertig gulden. Toen! En op un momento dado moest ik afrekenen….dfl. 65,=. Zonder blikken of blozen vroeg ie het. Huh? ‘Tarieven verhoogd’, durfde hij nog te zeggen. ‘Hoor je dat niet vooraf te melden, Edmond?’ Ik heb betaald, mijn mond niet open gedaan en ik ben nooit meer teruggegaan.

Eén mijner beste vrienden liet zich knippen bij en door Frits de Reus op de Amstelveenseweg, Amsterdam. Bijna op de grens. Dat was nou net niet een referentie, maar ach… Ik ernaartoe. Even wachten, kopje koffie. En Frits zegt: ‘Bert, het is beter dat Peter je knipt’. Nou, dat zou dan wel. Peter, klein menneke, vijf jaar ouder dan ik, helemaal blijven steken in de sixties, hier en daar een tattoo, brilletje, Beach Boys overhemden en….lullen als een kapper. Inmiddels ben ik al meer dan dertig jaar klant bij hem. Dat zegt wel wat over beider Ausdauer. Mijn zoon Yoni houdt het ook vol, want hij is al méér dan twintig jaar trouw aan Peter.

Peter praat, als een echte kapper, veel, lang en vaak. Hetzelfde verhaal over de caravan, de vakantie, af en toe een kwinkslag en een witz. Trots op zijn kleinkinderen. En een hondje heeft ie ook, moet ie mee wandelen. Frits verkocht de zaak aan een ander met wie ik niets heb. Ik blijf immers bij Peter. Volgens afspraak, dan kan het nooit fout gaan. Toen ik ziek werd, moest hij er alles over weten en heeft hij altijd meegeleefd. Zijn vrouw werd ook ziek. Hart en nog meer. Peter begreep zijn vrouw en mij ineens een stuk beter. ‘Hoe is het met je, Bert?’

Ik mag er altijd, als ik moet, plassen, komt door de plaspillen. ‘Geen koffie, he Bert? Kopje thee?’

Hij kan zijn ei kwijt en ik het mijne. De eerste kapper van wie ik zeker weet dat datgene wat

 je met elkaar bespreekt vertrouwelijk blijft. Hij zal nooit wat inhoudelijks uit een gesprek met Yoni vertellen, hooguit dat ie de week ervoor weer is geweest. ‘Dat weet ik, Peter. Daarom kom ik nu maar weer eens.’

‘Yoni, hoe is het met je vader?’

Daar begint Peter steevast mee als junior de kapperszaak binnenwandelt. Oprecht geïnteresseerd. Toen ik veel en vaak in het VUMC logeerde, zei hij menigmaal tegen Yoni met alle plezier naar de VU te willen gaan om Pa te knippen. Hij is er geweest en,  yep, exact een jaar geleden in Reade, het revalidatiecentrum, dat vroeger gewoon nog RCA heette. Het was echt nodig. Een halfjaar haar op de kop.

Ik ben hem nog dankbaar dat ie daar gekomen is, in z’n eigen tijd. Hij heeft mij in juli 2012 nog gezien, in december. En merkt sindsdien de vooruitgang. Laatst nog: ‘Jezus, wat zie jij er goed uit!’

Waarop ik zeg: ‘Holy Moses, het is ook goed.’

We praten erover, waarom en hoe het zo goed gaat. En ik krijg een kop thee. Van m’n ene baas moet het kort, van m’n andere baas gedekt. Peter lacht. ‘Doe ze allemaal de groeten, zegt ie nog.’

 Heb   hEh  

Ik blijf bij hem komen, voor de prietpraat, de thee en het knippen dat ie kan. Of het mooi is moet een ander maar beoordelen. Hoe oud zal hij nu zijn? 61? 62? Binnenkort met pensioen. Ik moet er niet aan denken. Nee, ik ga geen andere kapper zoeken. Yoni en ik tuffen wel naar Nieuw Vennep, nemen een bos bloemen voor zijn vrouw mee en dan hij knipt hij er thuis maar op los. Brand loyalty. Customer loyalty. Klanttevredenheid. Je kan het leren. Je kan het hebben. Peter weet duurzame relaties te behouden. Dát is nou marketing.eb Heb