Energetisch effect

Al jaren ben ik aan het sukkelen met mijn hart. Waardoor te langen leste een steunhart werd geïmplanteerd door de kanjers van Utrecht. Erna: complicaties, coma, een week of drie. Intensive care. Hallucinaties. Kortom: ik heb het allemaal wel gehad.

Op de intensive care: ik kon nog niet spreken en het enige dat ik kon bewegen waren mijn lippen. Mijn dochter kwam zoals altijd vergezeld door vriend en broer, mijn zoon, elke avond bij Pa. Het volgende speelt zich af: Zij loopt om mijn bed  en gaat op haar tenen staan. Geeft mij een kus. Mijn lippen spreken geluidloos de volgende woorden: “Jij bent zwanger!”  “Hoe weet jij dat, Pap? We weten het nog maar twee dagen en we wilden het jou pas vertellen als je van IC af bent”. “Lieverd, dat zijn mijn lijntjes, ik lees het in je gezicht. En vergeet niet:  ik ben je vader.”. Dit was in oktober 2012.

Nu ruim een jaar later is mijn prachtige kleinzoon Levi alweer bijna een half jaar.

Gisteravond was ik bij mijn dochter, (schoon)zoon en bij Levi. En we hebben heerlijk gegeten.

Vanaf het moment dat hij wakker werd, moest ie lachen. Breed lachen. Naar Opa. Met zijn mond en met zijn ogen. En verdomd, we lullen zo samen wat af. Minimaal een uur of zo heeft die kleine held naar z’n Opa gelachen. Gelachen!

Alle inspanningen – die met geen pen te beschrijven zijn -  geleverd door mijn drie kinderen, alle betrokkenen en specialisten op hun specifieke gebied ten spijt: het meest word ik beter van het moment van gisteren. Een mooi moment. En ik krijg er geweldige energie van.

Dát nu is energetisch effect.