Verjaardag

Volgens mijn paspoort is het vandaag 19 januari: mijn verjaardag. In 1956 ben ik geboren, dus is 19 januari eigenlijk mijn geboortedag. Ik vier ‘m niet meer. M’n geboortedag niet en mijn verjaardag niet.

Hoe dat zit vertel ik nu, al realiseer ik me dat ik niet volledig kan zijn. De verjaardagen zoals die vroeger werden gevierd, niet bij ons, maar ik ken ze, dan zit je daar met de hele familie en de grote vriendenschare tot en met de buren van de laureaat in een rechthoekige kring in de doorzonkamer op eetkamerstoelen en stoffige naar een van alles stinkend bankstel. Type Van Bassenstraat.

Jaar in jaar uit dezelfde prietpraat met van die uitgekakte mensen. Met een beetje geluk een stuk slagroomtaart van de Hema erbij, of een rijstevlaai en als je echt pech hebt een bananentaart van Hogenboom. Een kop thee of koffie en een uur later bier en een glaasje prik. Blokjes kaas en stukjes worst, mogelijk ook een verdwaalde pinda op tafel. m/v, m/v, m/v wat een feest. Een reden om er niet meer aan mee te doen.

De eigen verjaardagsfeestjes in mijn jeugd waren top! Mijn Moeder verzorgde (uiteraard) zelfgebakken cake en koekjes en er was in overvloed limonade, ranja met een rietje, maar ook de eerste generatie flesjes frisdrank. Herschi, Hero, Coca Cola, Chocomel, Fanta, Sisi, Joy, Perl. Een zakje Smis (zo spreek je dat uit) chips, van toen nog vijfentwintig centen was de kers op de appelmoes en de volgend jaar te herhalen hit. Mijn Vader kwam dan eerder thuis van de zaak. De filmprojector werd gereed gemaakt op de eettafel en het projectiescherm werd opgesteld. Alle gordijnen gingen dicht. Iedereen zat op de grond met de mondjes (we waren nog klein) open, wijd open. Comedy Capers. Laurel & Hardy. De aanwezige kinderen kregen allemaal een cadeautje mee als aandenken. Ikzelf kreeg nog de mooiste cadeaus. Dinky Toys, Matchbox. De boekjes van Pietje Bell. Ja, ik was jarig.

Mijn verjaarsfeesten in de HBS-tijd vergeet ik ook niet, althans door de drank zal ik wel wat vergeten zijn. Mijn kamer met aan de wand Che Guevara, The Beatles en ook Barry Hulshoff? Barry wie? De nummer vier van Ajax van toen. Een zwart wit foto: Hulshoff hoog in de lucht vliegend, één been naar voren en de ander naar achter. De bal slaat vol van de wreef als een bom in de kruising. Olympisch Stadion, 10 maart 1971 kwartfinale Celtic, 1-0 Hulshoff. Fotograaf Wubbo de Boer van Het Parool schoot ook vol uit de slof. Wat een prachtfoto. Een paar keer stomdronken in slaap gevallen en weer wakker gemaakt door Paul, die een meisje naar huis had gebracht en terugkwam om te helpen bij het opruimen. De peuk van de sigaret was tussen mijn vingers opgebrand… Bier, wijn, bier, wijn, zoutjes. Wat een troep. Muziek met m’n ouwe grammofoon en slijpen op Je t’aime, moi non plus. Een rol King pepermunt in de broekzak. Dát waren verjaardagen.

Een andere verjaardag zal ik ook niet licht vergeten, mijn eenendertigste. Antwoordt mijn inmiddels ex-echtgenote tegen een ‘vriendin’: “Hij loopt al aardig tegen de veertig…”.

Gek of niet, maar mijn kinderen zijn ook niet meer zo tuk op hun verjaardagen. Zeker de ouwe stijl niet. Mijn eigen 19 januari wordt immer gevierd met een intiem diner in een lekkere tent, een gewone. Het zal vanavond Reuring zijn. Niet het kabaal dat we maken, nee, zo heet het etablissement. Het beste eetcafé van de stad.



Ik heb er dus geen zin meer an. Hoe kan het anders? Welke dag, of welke datum moet ik aanhouden? Die van m’n geboorte, van mijn besnijdenis, van alle wedergeboortes ná alle hart Geschichtes? Of ná en nu mét mijn steunhart? Ik heb besloten: ik heb iedere dag feest. Iedere dag mijn verjaardag. Mijn leven is als een barcode. Iedere dag een streepje. En de glazen op tafel zijn altijd helemaal vol. Elke nieuwe dag bij het krieken van de dag, het ochtendgloren (niet voor niets is de betekenis van de naam van mijn dochter Avital: morgenstond, zonsopgang). En dan realiseer ik me dat ik heel bevoorrecht ben. Met alles. Met iedere nieuwe dag die is en komt.

En prevel ik even datgene dat ik in augustus 2013 heb bedacht, als Desbertes, de kloon van René Descartes: Vivo, maneo, ergo gaudeo. Ik leef. Ik blijf. Dus ik geniet. En dan hoef ik niet een jaar te wachten tot het volgende diner bij Reuring! Onthoud: Vivo, maneo, ergo gaudeo.