Strand

Zit ik net aan 2 Noordzeetongen op een spiegel van pompoenmousse en verse botersla met ouderwetse dressing. Daarbij niet getreurd, de vandaag eerder gemaakte kippensoep smaakt over je einde. En zo meteen als dessert kwark met vers fruit die ik, help me eraan herinneren, over een kwartiertje uit de vriezer moet halen.

Over de Noordzee gaat het dus. Je gelooft het niet. Vroeger liep ik veel, vaak over het strand, bij voorkeur Knokke, vanaf Albert Strand  tot aan ’t Zwin. Net over de grens. En dan weer terug. Door weer en wind. Zomer. Winter. En fijn dat ik het vond! Nu ben ik al heel blij en bevoorrecht dat ik dagelijks vijfenveertig minuten wegtrap op mijn home trainer. Wandelen? Ach, ik heb vast wel weer een excuus.

Mijn helaas te vroeg overleden gabber Dave, van 15 augustus, was in die zin zo mesjogge als een deur, dat midden in de winter bij min tien en een Zuidwester kracht negen, moest en zou hij naar het strand. Noordwijk.

Anneliesje, óók van 15 augustus, is ook zo’n wandelaar. Sterker nog: tot voor kort een ervaren halve marathonloopster. 

“Zi kent mi ok oaveral”, maar in IJmuiden alleen bij de hockeyclub Strawberries en bij visrestaurant Van Es. Maar daar komt verandering in.

“We gaan naar Zilt. Een mooi paviljoen, goeie koffie. En voor jou niet té ver”, zei ze.

Ik: “OK, moet te doen zijn”.

Zij weer: “Dan neem jij maar een stuk of wat koffie en dan loop ik even het heen en weer tussen IJmuiden en only G’d knows Den Helder of zo”.

“Deal. Ik benut de tijd te schrijven aan een boek”, antwoordde ik.

Zilt blijkt dicht. In de winter. Pal ernaast, hoe briljant bedacht: Paviljoen Noordzee.  Anneliesje dropt me en gaat aan de wandel. Ik amuseer me met mijn opschrijfschrift met harde kaft en de tijd vliegt; zo’n slordige twee uur later blijkt dat ik behoorlijk ben gevorderd.  De nodige koffie, me gebracht door de IJmuidense serveerster met een Brabantse tongval uit Empel en door mij genuttigd.

Op zich al een prestatie dat iemand mij uit de auto krijgt om zo’n heel hoge duin op te lopen (niets is zwaarder dan tegen een berg oplopen), met wind tegen. Van zo’n klein stukje moet ik al rap rusten. Klinkt legitiem, dus ik hoef niet mee.

Een paar regels terug heb ik geschreven dat ze me overal kennen:

Noordzee tong. Noordzee. Paviljoen Noordzee. Noordzee strand. Ja hoor, zelfs op het IJmuidense Noordzeestrand ben ik inmiddels een celebrity. Een celeberty eigenlijk.  Met grote letters is in het zand geschreven: 

We noteren woensdagmiddag 27 november 2013. Mijn kleinzoon is vandaag een half jaar!

Dat je niet denkt dat ik het zelf heb geschreven daar op het strand van IJmuiden. Ik zat binnen, aan m’n boek, aan de koffie. Mij buigen over de herinneringen van zo’n tweeëndertig jaar geleden, om die op papier te krijgen.