Duitse herder

Zelf ben ik een voorstander van herdertjes die bij nachte in het veld liggen en zingen over Ajax. Recent heeft de Katholieke Kerk in Brabant geprobeerd het lied uit het liedjesboek te schrappen. Eigenlijk wil ik het helemaal niet over het bovenstaande hebben, maar over de hond herder, de Duitse herder.

Vandaag 2 december 2013 lees ik precies dat waar ik al jaren op zit te wachten. Een Amerikaans onderzoek dat zojuist is gepubliceerd in Nature Neuroscience spreekt van een heel interessante proef op muizen: Angstige herinneringen kunnen erfelijk zijn, zelfs tot in de derde generatie. En dit gaat nog slechts over muizen.

Eerder is reeds gebleken en gepubliceerd, dat ervaringen van de ouders hun kinderen kunnen beïnvloeden. Ik voeg zelf graag haakjes toe voor en achter kunnen. (kunnen). Zoiets dus.

Ik citeer: “Deze epigenetische aanpassingen zouden er bijvoorbeeld verantwoordelijk voor zijn dat kinderen van ouders die leefden tijdens de hongerwinter in Nederland meer kans hebben op onder meer diabetes en hartfalen.” Tot zover.

Ik kom nog wel ’s te spreken oever de erfelijkheid, hoe qua uiterlijk en qua karakter kinderen op hun opa’s en oma’s kunnen lijken. In dat licht is het zo gek nog niet wat Nature Neuroscience vertelt. Ik geloof het. Ik neem het aan. Ik aanvaard het dus.

Thuis in mijn jeugd in Lochem hadden wij veel dieren. In de tuin. Kippen en een haan. Duiven, alleen het roekoeën al doet me smelten. Ook eenden en af en toe een gans. Zelfs schapen. In de vijver zaten geloof ik wel wat visjes, dat weet ik niet meer, want ik lag op mijn buik de kin ondersteund door twee knuistjes ademloos te kijken en luisteren naar het gekwaak van de kikkers.

Binnen hadden we niks. Geen poes. Geen goudvissen. Geen hond. Je kan je dus voorstellen dat ik later zelf niet stond te trappelen over het al dan niet nemen van huisdieren. Nou, vooruit, goudvissen. Een pot gekocht. Steentjes, Voer. En in een plastic zak twee goudvissen. Yoni en Avital vonden het prachtig, al moest Pa wel zelf de bak schoonmaken. Er was ook een netje bij. De goudvissenvisser. Het eerste duo heette Bram & Moos. Het tweede Shota & Archil. (De Georgische tweeling Arveladze, beiden voetbalden in Nederland, Shota bij Ajax). En het derde stel dat ik me herinner: Dag & Nacht.

Ik had het niet zo met huisdieren. Tot uit een nest met kitten een heel lief poesje meegebracht werd. Zij, het poesje, stond voor me en wij keken elkaar dwingend aan. Wij verklaarden de liefde aan elkaar. Het verdict van Amstelveen. Zij werd Toelie genoemd. Chatoel is Ivrit voor poes. Toelie liefkozend. Toelie is meer dan eenentwintig jaar in ons midden geweest. Deel van ons gezinnetje. Op vrijdagavond het eerste aan tafel. Genieten van de zalm, de kippensoep. De appeltaart.

Een paar jaar geleden was ’t over. Ik mis haar nog steeds. “Nou, heb je gewonnen, met bridge?”, dat vroeg zij altijd van boven aan de trap als ik thuiskwam.

Van honden houd ik niet. Ik snap ze niet. Ik ben er niet mee grootgebracht. Soms ja, soms tolereer ik een klein hondje van iemand anders. Maar grote honden…? Hou op. Niks voor mij. Zeker nu niet.

De geschiedenis leert mij dat de Duitsers ook honden hadden. Honden die de sterren en strepen op uniformen nog meer macht gaven door de generaals te begeleiden. Zo ook in Westerbork. Hun voorman Hitler had ook zo’n hond. Z’n favoriet. Zelfs, ja zelfs de NSB leider Mussert had er zo één: Rex.

Mijn lieve ouders hebben mij altijd verteld dat zij allebei ooit ’s gebeten zijn door een Duitse herder. En daar, ik verklap niks, wel héél erg bang voor waren. Voor zo’n beest ben ik dus ook paaches. Héél paaches. Bang voor een Duitse herder. Ik durf te wedden dat menigeen identieke fobieën heeft. Wil je ze delen?

.