Ode aan mijn vader

Vandaag 25 december 2013 zou mijn lieve Vader, zijn nagedachtenis zij tot zegen, 102 jaar zijn. Helaas hij overleed al meer dan vijftig jaar geleden, 51 jaar jong op 11 september 1963. Zo heb ik mijn eigen 9/11. Trots ben ik dat ik nog héél veel weet van en over mijn Vader. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik herinner mij praktisch álles. Dit blog gaat over een liedje. Mijn Vader was gek op muziek. Opera’s floot hij veel én de song Land of hope and glory van Dame Vera Lynn. Hier volgt daarvan de tekst.

Land of hope and glory

Mother of the free

How shall we extol thee

Who are born of thee

Wider still and wider

Shall thy bounds be set

God who made thee mighty

Make thee mightier yet

God who made thee mighty

Make thee mightier yet.

Daar hoef ik niets aan toe te voegen, toch? Ik heb zijn gedachtengoed meegekregen en meegenomen en ja ik koester het. Omarm ’t dankbaar met beide armen en handen. Een paar dagen voordat ik van VUMC naar Utrecht, UMCU, werd afgevoerd (in vol ornaat met sirene en zwaailicht)  vroeg de cardiologe Karin de Boer mij: “Hoe voel je je?.” Cardiologisch was ik aan het einde van mijn Latijn. Toch wist ik haar met veel willpower en overtuiging te antwoorden: “Ik zweef tussen hoop en vertrouwen”. Groen licht.  Ik had ook het lied van Vera Lynn kunnen zingen. Steeds als ik dat lied hoor, doet het me wat en pink ik een traan weg. En laat ik mijn geest en hart even de vrije ruimte.

Iedereen heeft, ik weet het zeker, wel zo’n lied dat haar of hem méér doet dan enig ander lied en wedden dat er van gejankt wordt? Jij ook? Doen! Gewoon doen. Het siert je. Laat me eens horen welk lied jou raakt.

Ik prijs me altijd gelukkig als ik van Wim Sonneveld het lied Het Dorp hoor. Het hele lied draait u maar ’s een keer, of vraagt het aan bij de radio; Youtube is daarvoor ook een uitkomst. Ik beperk me nu even tot het eerste couplet en het refrein. Via Google kun je de tekst checken.

Thuis heb ik nog een ansichtkaart

(heb ik en wel honderden foto’s)

Waarop een kerk, een kar met paard

(de Grote of Gudula kerk en boer Harkink met de paard en wagen)

Een slagerij J. van der Ven

(bij ons waren veel slagers, goeie en foute)

Een kroeg, een juffrouw op de fiets

(wat denk je van Meenderink op de Bierstraat, de kleine of veemarkt en juffrouw Jo Lindner die wat af fietste op en rond de Barchemseweg)

Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets

(nee, want het gaat over Lochem)

Maar het is waar ik geboren ben

(en getogen)

Dit dorp, ik weet nog hoe het was

(deze, mijn stad, ik vergeet nooit hoe het was)

De boer’nkinder’n in de klas

(niet allemaal, hoor!)

Een kar die ratelt op de keien

(Evert met de Panne kwam al ratelend het nieuws brengen)

Het raadhuis met een pomp ervoor

(het stadhuis, écht, met een pomp ervoor)

Een zandweg tussen koren door

(van de Zwiepseweg via De Enk naar de Lochemse Berg)

Het vee, de boerderijen

(roodbonte prachtige koeien Lochems stamboek)

Ik denk – als zo vaak -  aan mijn Lochem. Stad. Stadsrechten in 1233 door Graaf Otto van Gelre. Sedert 1780 de veilige thuishaven van de Vromens. Ik ben de laatst geboren Vromen in de stad. En ik zal er ooit terugkeren.

Nu het refrein. In 1951 ná de oorlog kocht mijn vader ’t Zunneke, het mooiste huis van Lochem en ja, mét oprijlanen, mét bomen…

En langs het tuinpad van mijn Vader

Zag ik de hoge bomen staan

Ik was een kind en wist niet beter

Dan dat ’t nooit voorbij zou gaan.

Tranen laat ik hun loop. Zelfs nu met typen van de letters op mijn scherm.

Het is weer Eerste Kerstdag. Iedereen heeft zo zijn/ haar eigen invulling van de Kerstdagen. Met een boom. Met lichtjes voor Chanoeka. Gewoon met niks; er zijn er immers ook onder ons die niks vieren. Misschien is het weemoed. Wie weet vind je dit blog pathetisch. Wat je ook denkt: ik vind het goed. Het is hoe dan ook gemeend. Met respect en met liefde.

Ik vier in stilte de verjaardag van mijn Vader. De stilte verbreek ik met Het Dorp en met de cd van Vera Lynn. En ik moet even janken, een grote, ouwe man schaamt zich niet voor zijn tranen. En Pap: “zoals Vera Lynn ook al zong:  But I know we’ll meet again some sunny day.”

Ik denk dat het mij siert. Deze lofzang voor mijn Vader.