zondag 10 juli 2016

Brigitte en hibiscrub


 

 

God dat heb ik vaker gezien. Het is zondagmorgen vroeg. De thuiszorg staat op de stoep. Brigitte heet zij en is een paar jaar jonger. Alles kan. Waarom heb ik verpleegkundige thuiszorg: eind augustus 2012 wordt een steunhart geimplanteerd (lvad.nl, of ook Heartmate II). Lang verhaal kort: mijn hart is niet sterk genoeg om de primaire functie van het pompen van bloed zelf te vervolmaken. Als overbrugging naar een donorhart is ooit het steunhart ontwikkeld. Een pomp onder in het hart met een lijn naar de linker kamer, een andere lijn naar de aorta en een scheepsschroef om de machine aan de gang te houden. Zo’n 400 gram zit er in mijn hart. Van onder de pomp een ‘driveline’, een levenslijn die verbonden is met een heel klein computertje buiten het lijf. Enfin te veel om nu op te noemen en te bagatelliseren, maar wel met álle respect voor állen die dit voor mekaar hebben gefikst. Zeker in mijn geval! Je wil je voorstellen dat de verplichte dagelijkse schoonmaakbeurt van de uitsteekwond, daar waar de driveline naar buiten het lichaam geleid wordt, alleen onder de begeleiding van een hoogopgeleide verpleegkundige staat. Ja, ik kan het zelf ook. Een half assortiment en hele hoop met steriele gazen (ik sla veel over!) en ook gazen met alcohol en zelfs een ontsmettend middel voor bacterien en schimmels tijdens en na een operatie.  Tot zover. Deze voorname vloeibare zeep is essentieel. En onontbeerlijk.
 
O, jaren gaan verder, Brigitte Bardot is al lang een jonge dame en deze Brigitte geeft een iets andere wending aan dit verhaal. Vier HBS hockeyende en vrienden, die ook nog ’s Romeins Bridge en daarna een potje bridge Chinees Precisie Systeem, maar dat ben ik kwijt, wonen bij elkaar in de buurt en besluiten een week end in twee tenten door te brengen. Vier tenten delen door twee. Ach, Paul mag bij mij in die tent. Voorwaarde voeten buiten de deur. Hij heeft me toch een last van zweetvoeten. Is mij nog nooit opgevallen. In de tussentijd wordt een bezoek aan de dokter gepland en een recept wordt uitgevaardigd. Is het een te kort aan of een te veel van kalk in het lichaam. Paul heeft dus ‘apofysitis calcanei’. Nou, dat staat wel interessant. En vergeet het nooit.

De tijd dringt aan en iedereen weet wel een aardig woordje mee te praten over wijn. De wijn is lekker en anders niet. Ik ben gek op Nederburgh en de Kanonskop, maar kom mij niet aan met anders zins. Zo ook de kenners van tuinen, meer in het bijzonder de planten, struiken en bloemen. Weet ik veel. Zo ééntje weet me de kop van mijn romp te lullen en ik vraag hem tussen neus en lippen door: “Wat vindt jij van die ‘apofysitis calcanei’?” “Huh?” “Ja, en?” “Welke bedoel je?” Ik wijs serviel als ik ben de ‘juiste’ aan en zeg dat is die en die…. Ik koop in die tijd 1990 een heerlijk huis jaren-30, twee tennisbanen achter in de tuin, drie etages en zowel Yoni als Avital zijn het eens over wie op welke kamer. Het is hun huis. Gerrit van Heemskerklaan. Er komen veel mensen kijken en becommentarieren, als eerder voorgesteld de kennis en de kunde van mijn vrienden voor planten in de tuin…
Vandaag, het is 10 juli 2016 is Brigitte mijn verpleegkundige. Het ritueel wordt gedaan en dan zegt zij: “…een dichte gaas met hibiscus….”volgt. Ik lig in een deuk, niet om haar uit te lachen, nee, het doet me denken aan al datgene dat hiervoor beschrijven staat. Het is een woordspeling. Ik lach om de grap. Zoiets als de waarde van de gedachte vol van is.
De hibiscus is in veel kleuren te verkrijgen. Rose is zo’n beetje de bekendste. Van de ‘Hibiscrub’ is alleen in rose verkrijgbaar.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten