Elke dag verjaardag! Elke dag 1 juli!

 

Volgens mijn paspoort is 19 januari mijn verjaardag. In 1956 ben ik geboren, dus eigenlijk mijn geboortedag. Ik vier ‘m niet meer. M’n geboortedag niet en mijn verjaardag niet. Hoe dat zit vertel ik nu, al realiseer ik me dat ik niet volledig kan zijn. De verjaardagen van vroeger, niet bij ons, maar ik ken ze, dan zit je met de hele familie en de grote vriendenschare tot en met de buren van de laureaat in een rechthoekige kring in de doorzonkamer op eetkamerstoelen en stoffige naar een van alles stinkend bankstel. Type Van Bassenstraat, Prins Alexander. Jaar in jaar uit dezelfde prietpraat met en van die uitgekakte mensen. Met een beetje geluk een stuk slagroomtaart van de Hema. Een kop thee of koffie en een uur later bier en een glaasje prik. Blokjes kaas en stukjes worst, een verdwaalde pinda op tafel. M/v, m/v, m/v wat een feest. Een reden om er niet meer aan mee te doen. De eigen verjaardagsfeestjes in mijn jeugd zijn top! Mijn Moeder verzorgt uiteraard zelf gebakken cake en koekjes en er is in overvloed limonade, ranja met een rietje, maar ook de eerste generatie flesjes frisdrank. Herschi, Hero, Coca Cola, Chocomel, Fanta, Sisi, Joy. Een zakje Smis (zo spreek je dat uit) chips, van toen nog vijfentwintig centen, is de kers op de appelmoes en de volgend jaar te herhalen hit. Mijn Vader komt eerder thuis van de zaak. In de Verenigde Staten koopt hij een filmcamera met projector en projectiescherm. Eind jaren ’40. De filmprojector wordt gereed gemaakt op de eettafel en het projectiescherm opgesteld. Iedereen zit op de grond met de mondjes (we zijn nog klein) open, wijd open. Comedy Capers.  Stan Laurel & Oliver Hardy (de Dikke en de Dunne). De aanwezige kinderen krijgen allemaal een cadeautje mee als aandenken. Ikzelf krijg nog de mooiste cadeaus. Dinky Toys, Lego, Matchbox. De boekjes van Pietje Bell.

Gek of niet, maar mijn kinderen zijn ook niet meer zo tuk op hun verjaardagen. Zeker de ouwe stijl niet. Mijn eigen 19 januari wordt immer gevierd met een intiem diner in een lekkere tent, een gewone. Het zal vanavond wéér  Reuring zijn. Niet het kabaal dat we maken, nee, zo heet het etablissement. Beste eetcafé/ restaurant volgens Johannes van Dam en mijzelf. Vaste prik. Vaste tafel. Strijk en zet lekkerder is er niet, de runderribsteak. Ik heb er dus geen zin meer an. Hoe kan het anders? Welke dag, of welke datum moet ik aanhouden? Die van m’n geboorte? Van mijn besnijdenis? Van alle wedergeboortes ná álle hart Geschichtes? Letterlijk dood en bijna dood ervaringen? Of na en nu met mijn steunhart? Ik besluit ik heb iedere dag feest. Iedere dag mijn verjaardag. Gelijk de Iraakse schrijver Rodaan al Galidi: iedereen is op 1 juli jarig. Asielzoeker en zeer succesvol als schrijver van prachtige boeken en gedichtenbundels. Mijn leven is als een barcode: iedere dag een streepje! En de glazen op tafel zijn altijd helemaal vol. Elke nieuwe dag bij het krieken van de dag, het ochtendgloren (niet voor niets is de betekenis van de naam van mijn dochter Avital: morgenstond, zonsopgang), dan realiseer ik me dat ik heel bevoorrecht ben. Met alles. Met iedere nieuwe dag die is en komt. Ná zonneschijn komt weer zonneschijn!