De vuilnisbak en de plank misslaan.

 

 

 

Ik heb een vuilnisbak, of liever gezegd ik had een vuilnisbak. Zo’n grote, zilverkleurige toeter in de keuken. De sluiting, de kleppen aan de bovenkant, is kaduuk. De veren die de kleppen aandrijven zijn niet te repareren.  Uit desinteresse wellicht wordt de vuilnisbak ná maanden vervangen. De oude weggegooid en de nieuwe via internet besteld. Koud kunstje. Kind kan de was doen. Enfin, ik bestel zo’n grote zuil, bekend merk, met véél korting. En de volgende dag al keurig afgeleverd. Ik ben er toch wel fier op. En ik ga de bak meteen inrijden en gooi er wat troep in. Hij doet het goed!

Maar, maar, maar wat heb ik nu? De godganse dag verschijnt er op nagenoeg alle schermen van de computer een advertentie van…vuilnisbakken. Naar mijn bescheiden mening is het toepassen van kunstmatige intelligentie toch iets anders. Ik heb immers al een vuilnisbak. Mix dan al mijn gegevens, interesses en weet ik veel welke parameters je wil benutten, maar sla dan niet de plank mis. En kom met iets nuttigs.

Vooruit ik zal je helpen: stuur me een bericht over tien weken, voor mijn part negen om mij te herinneren dat de bijgeleverde vuilniszakken op zijn. En dat ik bij de vuilnisbakkenleverancier heel aantrekkelijk en aanlokkelijk zakken kan kopen, die precies passen en wat dies meer zij aan verkoopargumenten.

Val mij niet lastig met nog een maand advertenties op internet over of voor vuilnisbakken. Dan sla je toch echt de plank mis. Zonde geld. En geen irritaties. En...géén bericht, advertentie op mijn beeldscherm voor nieuwe zakken. Niets. Nada. Niks. Plank ná plank mis!