Het Witzenhausen effect.

  

 

Witzenhausen  is een dorpje in de Duitse deelstaat Hessen. Het woord witz kennen wij. Ja toch? Het kan ook een verbastering zijn (nee hoor) van wittiesj. Onnozel. Hebben we vandaag de dag nog tijd? Tijd voor elkaar? Tijd voor een beetje gesprek? Uberhaupt interesse in elkaar?  Youp van ’t Hek heeft jaren geleden iets geroepen over de diepere discussies in het televisieprogramma Goeie Tijden, Slechte Tijden. Ik heb dit nog nooit gezien, ik zat op zolder. Ik citeer:  ‘Dag!’ ‘Dag!’ ‘Hoe gaat ‘t?’ ‘Nou, dag, tot ziens!’   En dan heb je tegelijk het niveau van de diepere discussie, zo voegt Van ’t Hek toe. Ik begrijp ‘m. Anno nu en zeker ná mijn eerste hartproblemen wordt te pas en te onpas, maar uitsluitend opportuun, gevraagd hoe het met je gaat. ‘Ja, hoor ’t gaat goed.’ Je ziet de ander denken…..’nou dan zal het binnenkort wel slechter gaan…’, of:  ‘Mwah, nee niet zo best…’. Verdomd: de ander denkt: ‘ik hoop maar dat het dan nóg minder zal gaan’. Kortom niemand interesseert zich in de ander, in jou. Eigen belang voorop. De goeden niet te na gesproken! Het zijn nietszeggende plichtplegingen. Karakterloos. Oppervlakkig. Helaas ken ik er maar al te veel. Eentje wil ik je niet onthouden. Ná de dienst voor de Bar Mitzwah (kerkelijk meerderjarig) in sjoel (synagoge) van de zoon van één van mijn allerbeste vrienden –die inmiddels helaas kort hiervoor is overleden -  het is voorjaar 2001, haal ik een kop koffie. De dienstdoend Chef Schenken ken ik. Jarenlang is ie met mij meegereden naar Ajax. Hij zat in de verf. Ik noemde hem ‘Rembrandt’.  ‘Goed Sjabbes (goeiemorgen vandaag), mag ik alsjeblieft een kop koffie?’ Hij quasi verbaasd:  ‘Hé, hoe is het met je?’ Ik: ‘Dat wil jij helemaal niet weten…’.  En ik pakte mijn koffie. Als ie het had willen weten dan had ie ooit eens gebeld, of zo. Wat een lougeiwes. Wat een flapdrol (Tweede Kamertaal). Ik noem dat ‘het Witzenhausen Effect’.