Midden jaren negentig kom ik ’s avonds thuis en hoor
ik op televisie de bekende stem van de Joodse journalist Jaap van Meekren.
“….en dan volgt nu het oorlogsjournaal..”. Ik schrik me een ongeluk, er is toch
niets aan de hand in of met Israel? Mijn zorg wordt omgezet in enige verbazing.
Het betreft een serie over de Tweede Wereldoorlog. Deze aflevering: de
Nederlandse kampen. Binnen een paar seconden een foto van het appél in
Westerbork. Eén van de mannen is mijn Vader z’’l. Ik word gek. Mijn beide
ouders z’’l ontsnappen gelukkig samen tegelijkertijd op unieke en spectaculaire
uit Westerbork. Zie mijn boek: “Wejiwrech”.Daarin het verslag. Terug naar de
foto. Die WIL ik hebben. Veel speurwerk leidt naar het RIOD, Rijks Instituut
voor Oorlogs Documentatie. Ik word buitengemeen sympathiek en behulpzaam
behandeld als ik daar op afspraak op een ochtend binnen kom. In een kamer haalt
de gastvrije medewerker uit een kast een kartonnen doos met foto’s. En dan…..de
foto van mijn Vader z’’l. |Op appél in Westerbork. Ik krijg het te kwaad en met
een vloek zeg ik dat ik die foto helemaal niet wil hebben. Ik dank de
medewerker zeer hartelijk en ik vertel hem dat ik gelukkig foto’s heb van mijn
Vader z’’l in vrijheid. En dat –ondanks de heel korte tijd van zeven jaar- ik
mijn Vader z’’l ken op elke mooie en dierbare wijze die je bedenkt, maar zeker
niet op zo’n k..foto uit het Drentse concentratiekamp. Durchgangslager. Naar
Auschwitz. Naar Sobibor.
In mijn boek “Debbie” verwijs ik naar een Canadese
fotograaf. Een hele serie foto’s van dubbelgangers. Mensen die elkaar niet
kennen en sprekend op elkaar lijken. Spitting images. Een neef van me heeft jaren
geleden een verloofde in Londen: Rachelle. Sprekend Debbie. Yoni en Avital
laten bij Heno een foto maken. Ik weet de gelijkenis in de karakters, heel opmerkelijk.Nu ook qua
uiterlijk, en zo blijkt nu overduidelijk de volstrekte gelijkenis met mijn
Vader en Moeder z’’l. Zoveel genetische
overeenkomsten. Ik hang steeds meer de idee aan
dat nagenoeg iedereen op elkaar lijkt. Allemaal afstammelingen van de twaalf
stammen.
Ik zit lang en vaak in het pittoreske café Marcafé
op de Ben Yehuda straat in Tel Aviv. Focussen op schrijven van het boek
“Debbie”. Mensen kijken. Zooooo veel dezelfde koppen. Er gaat een man zitten.
Honderd procent identiek aan Don Perry uit Durban, Natal, Zuid Afrika. Ik kan
veel meer, honderden, voorbeelden noemen. Marcafé is van een uit Bordeaux, Frankrijk
afkomstige banketbakker. Lekker spul en prima koffie. Creatieve impulsen heb ik
daar. Mensen kijken.
Een paar dagen geleden overlijdt Moti Kirschenbaum. Van 24 september 1939 overlijdt op 25 september 2015. Kirschenbaum vaak gezien op de Israelische televisie. Hij is een anchor en grootheid op televisie in Israel én een geweldig documentairemaker. Bij het zien van zijn foto's op internet overduidelijk een sterke gelijkenis
met mijn Vader z’’l. Ik beschrijf niet wat precies en hoezo. Ik plaats de foto
van Kirschenbaum en zij die mijn Vader z’’l kennen, of hun Opa z’’l helaas slechts
van foto’s zullen zeggen: ‘ …spitting images…’. Moeilijk momentje.
De Canadees heeft andere voorbeelden. Deze vind ik heeft ook wel wat.
De Canadees heeft andere voorbeelden. Deze vind ik heeft ook wel wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten