Je bent een product van je opvoeding.

 

 

Eén van mijn beste vrienden Berry overlijdt met Pésach 2001. Twee jaar daarna vraagt zijn zoon Jossi of hij een interview mag afnemen. Mét camera. Voor school. Opdracht: interview met een creatief iemand. Ik heb nét één boek geschreven, dus Jossi vindt dat wel passen. Trots als een pauw -wat denk je- stem ik toe. Enige tijd later telefoon! Paniek! De laatste vijf minuten op de video zijn zonder geluid. Of “die meneer” naar school wil komen, om het interview nogmaals te laten plaatsvinden, nu in de klas. Zo’n veer heb ik nog nooit meegemaakt. Ik naar klas 3 van het Vossius Gymnasium. De docente heet mij welkom, stelt mij op mijn gemak, vertelt de klas van mijn hartZusjtand en vraagt om kalmte. Interview loopt vlotjes. Er wordt gevraagd door de kinderen of ik een verhaaltje uit het boek “Da’s mooi voor Lochem” wil voorlezen. Ik kies het verhaal “Knien’n”, over de konijnen van Gerrit Pasman. Ze vinden het prachtig. Weer een serie vragen. Nu moet je weten dat in het sjieke Amsterdam Zuid op het voorname en notabele gymnasium deze klas een toonvoorbeeld is van een “melting pot”. Alle geuren en kleuren. Inclusief de vele minderheden Joods, Indonesisch (de dochter van de mevrouw van ‘onze toko’ Warung Baru), Chinees, Turks, Marokkaans. Op Zuid is Nieuw West significant oververtegenwoordigd, is mijn indruk. Er komen vragen aan de ‘schrijvert’. Ik ben volledig onvoorbereid. “Vindt u de jeugd van tegenwoordig ook zo slecht?”, vraagt een schat van een kind. Nieuw West, denk ik. Ben op mijn qui vive. Tot mijn mazzel komt dit antwoord eruit: “De jeugd van nu is niet beter of slechter dan vroeger, voor zover ik dat mag bepalen. Ik ben niet gezaghebbend op dit onderwerp. Maar ik kan je wel vertellen dat elk kind een product is van zijn of haar opvoeding”. M/ V wat ben ik blij dat ik daar mee wegkom. Later in de docentenkamer bevestigt de lerares met een kop koffie en mooie woorden mijn antwoord.

Vandaag 26 december 2014 krijg ik van een vriend een bericht over Kerst in Duitsland anno 2014. Uit de krant dus, van internet, overal vandaan dit nieuws: “Mönchengladbach: Kinder stürmen Gottesdienst und beschimpfen Besucher”. Het bericht gaat verder….”muslimische Kinder….wordt benadrukt. Het doet mij veel verdriet. Heel veel verdriet. Wat gebeurt er in de wereld, in Europa, Brussel, Antwerpen, Parijs, Londen, nu Duitsland weer? Niet veel later gevolgd door een andere Geschichte in Duitsland. Een paar uur later deze erover heen: “German is stabbed in back by muslim after wishing him and two muslim women Merry Xmas…”. Moet ik verder gaan?

Ik maak mij er niet met een Jantje van Leiden vanaf, maar als kinderen, gelijk in Oost Jeruzalem en Gaza, zich zó gedragen dan zijn dat géén incidenten. Neen, het is erbij ingebakken. Door de ouders. Niemand meer en niemand minder. Ik pleit die kinderen niet vrij, integendeel, maar ook zij zijn een product van hun opvoeding. Cellen genoeg voor de ouders. Ik vraag mij af of ik van Meneer Smeets de volgende vergelijking mag maken. Van mezelf mag het ook. Die voorvallen als beschreven en álle niet genoemde bij elkaar zijn een infiltratieve groei. Een carcinoom. De rest mag je invullen.

Ik ben er ziek van.

Na alle bomaanslagen, zelfmoordterroristen, raketaanvallen is er een nieuwe hobby van het zootje Palestijnse jongeren. Stabbing. Met messen, zelfs een schroevendraaier, onschuldige mensen steken. Neersteken. Verwonden, liefst dat de dood er op volgt. Er is een oplossing, vind ik. Dader kapot schieten met harde hand en zijn lieve ouders een jaar of wat de cel in. Water en brood. In Israel wordt allen van legerwege aanbevolen uitsluitend naar buiten te gaan met pistool op zak. Vandaag tellen wij 8 oktober 2015. Wij willen vrede. Niets meer dan dat. En niet minder.

Ik ben er ziek van.