Eén van mijn beste vrienden Berry overlijdt met
Pésach 2001. Twee jaar daarna vraagt zijn zoon Jossi of hij een interview mag
afnemen. Mét camera. Voor school. Opdracht: interview met een creatief iemand.
Ik heb nét één boek geschreven, dus Jossi vindt dat wel passen. Trots als een
pauw -wat denk je- stem ik toe. Enige tijd later telefoon! Paniek! De laatste
vijf minuten op de video zijn zonder geluid. Of “die meneer” naar school wil
komen, om het interview nogmaals te laten plaatsvinden, nu in de klas. Zo’n
veer heb ik nog nooit meegemaakt. Ik naar klas 3 van het Vossius Gymnasium. De
docente heet mij welkom, stelt mij op mijn gemak, vertelt de klas van mijn
hartZusjtand en vraagt om kalmte. Interview loopt vlotjes. Er wordt gevraagd
door de kinderen of ik een verhaaltje uit het boek “Da’s mooi voor Lochem” wil
voorlezen. Ik kies het verhaal “Knien’n”, over de konijnen van Gerrit Pasman.
Ze vinden het prachtig. Weer een serie vragen. Nu moet je weten dat in het
sjieke Amsterdam Zuid op het voorname en notabele gymnasium deze klas een
toonvoorbeeld is van een “melting pot”. Alle geuren en kleuren. Inclusief de
vele minderheden Joods, Indonesisch (de dochter van de mevrouw van ‘onze toko’
Warung Baru), Chinees, Turks, Marokkaans. Op Zuid is Nieuw West significant
oververtegenwoordigd, is mijn indruk. Er komen vragen aan de ‘schrijvert’. Ik
ben volledig onvoorbereid. “Vindt u de jeugd van tegenwoordig ook zo slecht?”,
vraagt een schat van een kind. Nieuw West, denk ik. Ben op mijn qui vive. Tot
mijn mazzel komt dit antwoord eruit: “De jeugd van nu is niet beter of slechter
dan vroeger, voor zover ik dat mag bepalen. Ik ben niet gezaghebbend op dit
onderwerp. Maar ik kan je wel vertellen dat elk kind een product is van zijn of
haar opvoeding”. M/ V wat ben ik blij dat ik daar mee wegkom. Later in de
docentenkamer bevestigt de lerares met een kop koffie en mooie woorden mijn
antwoord.
Vandaag 26 december 2014 krijg ik van een vriend een
bericht over Kerst in Duitsland anno 2014. Uit de krant dus, van internet,
overal vandaan dit nieuws: “Mönchengladbach: Kinder stürmen Gottesdienst und
beschimpfen Besucher”. Het bericht gaat verder….”muslimische Kinder….wordt
benadrukt. Het doet mij veel verdriet. Heel veel verdriet. Wat gebeurt er in de
wereld, in Europa, Brussel, Antwerpen, Parijs, Londen, nu Duitsland weer? Niet
veel later gevolgd door een andere Geschichte in Duitsland. Een paar uur later
deze erover heen: “German is stabbed in back by muslim after wishing him and
two muslim women Merry Xmas…”. Moet ik verder gaan?
Ik maak mij er niet met een Jantje van Leiden vanaf,
maar als kinderen, gelijk in Oost Jeruzalem en Gaza, zich zó gedragen dan zijn
dat géén incidenten. Neen, het is erbij ingebakken. Door de ouders. Niemand
meer en niemand minder. Ik pleit die kinderen niet vrij, integendeel, maar ook
zij zijn een product van hun opvoeding. Cellen genoeg voor de ouders. Ik vraag
mij af of ik van Meneer Smeets de volgende vergelijking mag maken. Van mezelf
mag het ook. Die voorvallen als beschreven en álle niet genoemde bij elkaar
zijn een infiltratieve groei. Een carcinoom. De rest mag je invullen.
Ik ben er ziek van.
Na alle bomaanslagen, zelfmoordterroristen, raketaanvallen is er een nieuwe hobby van het zootje Palestijnse jongeren. Stabbing. Met messen, zelfs een schroevendraaier, onschuldige mensen steken. Neersteken. Verwonden, liefst dat de dood er op volgt. Er is een oplossing, vind ik. Dader kapot schieten met harde hand en zijn lieve ouders een jaar of wat de cel in. Water en brood. In Israel wordt allen van legerwege aanbevolen uitsluitend naar buiten te gaan met pistool op zak. Vandaag tellen wij 8 oktober 2015. Wij willen vrede. Niets meer dan dat. En niet minder.
Ik ben er ziek van.
Na alle bomaanslagen, zelfmoordterroristen, raketaanvallen is er een nieuwe hobby van het zootje Palestijnse jongeren. Stabbing. Met messen, zelfs een schroevendraaier, onschuldige mensen steken. Neersteken. Verwonden, liefst dat de dood er op volgt. Er is een oplossing, vind ik. Dader kapot schieten met harde hand en zijn lieve ouders een jaar of wat de cel in. Water en brood. In Israel wordt allen van legerwege aanbevolen uitsluitend naar buiten te gaan met pistool op zak. Vandaag tellen wij 8 oktober 2015. Wij willen vrede. Niets meer dan dat. En niet minder.
Ik ben er ziek van.
je helemaal gelijk B. haat zit ingebakken doe er een portie angst bij en je hebt een kleine (grote oorlog)!!!
BeantwoordenVerwijderende wereld staat bijna in brand en er hoeft maar een zucht wind bij te komen en de vlammen zijn niet meer te blussen!
GV
De derde intifada is al lang begonnen maar niemand zegt het hardop. De Arabieren willen Israël en Jeruzalem, al moet het vernietigd worden met hun eigen mensen erbij. bestaat er een overtreffende trap van destructief? De ouders: Er is genoeg zand in Jordanië, zei Golda Méir. Tijd voor 0 tolerantie voor hen die hun rechten opzettelijk verspelen door het doden of verwonden van derden, het zaaien van haat. Moeilijke zaak maar dat zou ook voor Nederland moeten gelden. Gedraag je of hoepel op nar de molshoop waar je vandaan kwam.
BeantwoordenVerwijderen