Een oude spreuk. Een voorbeeld voor velen. Ik hoef
‘m toch niet verder te verklaren, wel? Wees ten zegen was mijn eerste gedachte
bij het lezen van een Facebook-post van mijn jongste nicht. Ja, jij blijft
altijd mijn jongste nicht. Ik heb nog je luiers in de prullenbak moeten gooien.
Hierbij citeer ik het volledige bericht van vrijdag 6 maart 2015.
“Kankerjood”
“Zojuist liep ik (mijn nicht dus, BV) bij nota bene
het Bevrijdingsplein en hoorde een tweetal jongens flink tekeer gaan tegen een
oudere man. Ik vroeg me inmiddels al af of de heren plannen hadden om voor
oncoloog te studeren. Blijkbaar wisten ze er van alles van en na wat geschreeuw
naar hem stapt de man de lift in terwijl de ene jongen nog even keihard
‘kankerjood’ nariep. Ik vond het minder prettig al deze termen te moeten horen
en gaf vriendelijk aan dat ik het niet als prettig kan ervaren dit soort geroep
te moeten horen. De jongen keek me wat verbaasd aan en gaf aan dat de meneer
nogal onaardig was geweest en hij hoorde het laatste toch al niet meer want hij
was al in de lift. ‘Het was echt niet tegen u bedoeld, hoor!’ En: ‘Jullie
voelen je altijd zo aangevallen!’. Ik vroeg hem wie hij dan bedoelde met jullie
en of het zijn bedoeling was de mensen die het wel konden horen aan te spreken.
Na een kort, met respect van beide kanten, gesprek: ‘Mevrouw, het spijt me, ik
snap wat u zegt en u heeft gelijk. Maar u geeft het ook vriendelijk aan, u
blijft gewoon beleefd. Dank u wel. Fijne dag, mevrouw.’
Ik hoop dat het geholpen heeft…, maar wat mij ook
opviel is dat de rest van de mensen aldaar geen woord zei, niet tegen de meneer
noch tegen de jongens en ik weet zeker dat ik niet de enige was die het heeft
mogen horen. Zou de wereld er niet een beetje beter uit zien als we elkaar op
ons gedrag kunnen aanspreken?.” (einde citaat).
Lieve nicht, ook al ben jij er eentje van Pechtold,
jij bent een klasbak. Weet je ik publiceer met je toestemming jouw verhaal.
Jammer is dat het bij mijn lezers terecht komt, zij weten het wel en al zo lang.
Degenen die het niet te zien krijgen komen weer weg. Je verhaal is als het ware
een kopie van zoveel jaren geleden. De waarheid in sommige kranten en een
zwijgende meerderheid aan de kant. Je bent een voorbeeld, wees ten zegen, voor
al je collega docenten in het hele land, bij gebrek aan opvoeding thuis.
Je moeder zou kunnen zeggen: “Ik ben trots op je,
Galith!”. Je jongste en favoriete (by far) oom is het voor één keer met je
moeder helemaal eens!
klasse !!!
BeantwoordenVerwijderenBen zelf eens uitgescholden voor "kankerjood". Een politieagent dicht bij mij in de buurt begreep mijn verontwaardiging niet.
BeantwoordenVerwijderenDenk nu ook niet meer zo rustig te kunnen reageren bij het woord "kankerjood".