Het verhaal van de ram, de geit, de vlo en de karper

 

Je wil best wel van me aannemen dat ik graag vlooienmarkten bezoek. De eerste die ik bezocht voor zover ik mij herinner is het Waterlooplein. Later volgen de Vogeltjesmarkt van Antwerpen, Camden Lock in Londen, de Flea Market van Williamsburg, New York City. Maar ook de Shuk Hapishpishim in Jaffo (Tel Aviv). Niet in de laatste plaats omdat ná de markt ik shakshuka (de enige) eet bij “Dr. Shakshuka”, Beth Eshel 3, Jaffo. De sfeer is immer okay, de handel vertelt je nog meer en soms sla je toe en je slag. Dan heb je wat schmattes te pakken. Eind jaren 60 van de 20^ste eeuw had ik een metsieje (koopje) aan een Afghaanse jas op het Waterlooplein. Ik rookte geen papavers, het was een ruige jas! Enfin op alle bovengenoemde markten heb ik kilometers voetstappen afgedrukt. Ik heb er veel gezien en veel geleerd.

De sjofar is een ramshoorn. Wordt geblazen tijdens de dienst in sjoel (synagoge) op Rosh Hasjana (Joods Nieuwjaar) en Jom Kippoer (Grote Verzoendag). Je hoeft mij niet te testen op mijn bijbelkennis en ik hoef niets verder toe te voegen dan dat de sjofar geblazen wordt als symbool voor de oproep tot bezinning, de oproep tot verdelging van het kwaad en de totale vernietiging van dat kwaad.

Ik heb vaker en elders meerdere malen gesproken over Hummelo en “De Gouden Karper”. In mijn persoonlijke top 10 van mijn favoriete plekken. Je waant je in 1880, wellicht 1890. Er is niets veranderd. Ook de ober niet. Drinken en eten is vers. Lekker is eufemistisch. Recent in de ijskoude vrieskou op een zondagmiddag Hummelo met een bezoek vereerd. Blijkt er schuin tegenover een brocante zaak te zijn. Dat vraagt om een kijkje. Daar blijkt maar weer dat schmattes en brocante identiek zijn en dat je niet perse een markt in de open lucht moet hebben. Ik zie wat af en er is vandaag weinig.

Tot ik een bak vind met dingen die lijken op een sjofar. Een sjofar in het klein. Een mini-sjofar. Een reis-sjofar. Zoiets. ‘Wat zijn dit, mevrouw (wijzend op de bak)?’, vraag ik. ‘Dat zijn geitenhoorns’, zegt zij. ‘Geinig, wat moeten ze kosten?’. ‘€ 3 ’t stuk’. ‘Doet u mij er dan maar één!’. Wat een werelduitgave voor een wereldcadeau voor mezelf. Ik beschouw het als een wereldidee, een wereldvondst. Ben ermee in mijn nopjes! Wie, maar dan ook wie heeft er een reis-sjofar? Enfin, mijn sjofar ligt in of op de fruitschaal en ik zit me suf te prakkezeren of ik er nou een stukje van moet afzagen, om er enig geluid uit te krijgen. Dan word ik weer op mijn plaats gezet door mijn grote gebrek aan muzikaliteit, dus ik zal er echt géén enkele toon uit krijgen.

Wie doet me na?