De grootheid der dingen

In één van mijn boeken heb ik wel eens over de doos met matzes gesproken.

Hoe zat het ook alweer? 

Bij ons in Lochem thuis vierden wij jaarlijks de grote schoonmaak, de nieuwe kleding kopen (voor mij was dat bij Roetgerink in Enter) én…Pésach: het Joods paasfeest. Het mooiste feest, vind ik. Sowieso geen treurdagen. De lente begint. Voetballen in de tuin. En, stel je voor: Pésach duurt acht dagen! Eén van de kenmerken van het feest is het eten van niet gerezen brood: matzes. Mijn Vader zorgde vroeger altijd voor de matzes, die van de matzesbakker Hollandia in Enschede kwamen.

Een matze wordt pas een matze als er wat op zit. Als er wat op zit? Het beleg van Lochem. Dáár ging het om. Enfin, toen werden ná de maaltijd alle kinderen ingeschakeld voor corvee; immers mijn Moeder had ook jomtov (jontef, een feestdag). Zo had ik altijd de taak de doos van wel 2,5 kilo matzes van de eetkamer te transporteren, mijlenver via de gang, daarna een klein trapje op met drie treden en rechtdoor en daar was rechts de provisiekast. Geloof me, dat was een klus! Alsof je nu even een wasmachine optilt en er een stief kwartiertje mee gaat wandelen. Dat kleine mannetje pakte die reuzendoos tussen zijn knuistjes en hobbelde de lange weg naar de provisiekast en stapelde de doos bovenop de tweede doos, die al gereed stond voor als de eerste leeg was. Nu, in mijn gedachten was dat een enorm grote doos. En ik was apetrots wanneer ik weer mijn taak had volbracht.

Op zondagmorgen Eerste Paasdag verstopte mijn Moeder eieren in de tuin. Als eieren zo groot komt vast daar vandaan. Volgend jaar vraag ik aan mijn kleinzoon Levi of hij even de doos met matzes naar de kast wil brengen. Welnu die grootheid der dingen brengt me bij de wens voor alle blogvolgers en niet-blogvolgers een matzedikke Pésach en een vrolijk Pasen!