donderdag 13 maart 2014

Teddybeer

Vroeger had je op de televisie De Verrekijker. Daar stak je nog ’s wat van op. Met de komst van de commerciëlen is mijn kijkgedrag sterk veranderd. Ik kijk nog maar weinig. Wel standaard dagelijks wanneer ik drie kwartier op de fiets zit, ’s morgens rond de klok van 7.
Ik ga niet meer zo vaak naar de synagoge, ik kan me zelfs de laatste keer niet meer heugen, dus op zaterdagochtend 8 maart 2014 kon ik best wel een uurtje uitslapen. Werd ik wakker met de mooie muziek van Vrije geluiden. Da’s televisie luisteren, dus telt dat niet mee. Gevolgd door (standaard) de herhaling (van zondag 2 maart) van een favoriet programma Brands met boeken. De erudiete Wim Brands interviewt schrijvers over een recent verschenen werk. Dit keer echter een eerbetoon aan de zojuist overleden Leo Vroman. Met als gasten Judith Herzberg en Jeanne van Munster. Eén ding wil ik er uit lichten. Herzberg, ook een begenadigd schrijfster en dichteres, was als zo vaak op bezoek bij Tineke en Leo Vroman in Fort Worth (Texas). Vanuit Nederland werd Herzberg gebeld dat er een kleindochter was geboren. Dat riep de hilarische gedachte op dat zij eerder wist dat zij geboren was, dan dat die geboorte daadwerkelijk plaatsvond. Nu moet je niet denken dat schrijvers onderling wartaal uitwisselen, integendeel. Gewone mensen, met gewone leut. Vroman ging die dag even de deur uit en kwam terug met: “Alsjeblieft, hier een cadeau voor je kleinkind!”. Judith Herzberg pakte een teddybeer uit. 
Gek, ik ken die eigenschap. Van sommige dingen word je wijzer. Soms ook van tv. Vroman had ook twee kinderen en had een verleden. Hij zegt op beeld: “…wat je allemaal weet, hoef je nog niet te begrijpen…” Je weet wat een teddybeer is; een pluche beest voor kinderen. Je kunt allerhande verhalen over lezen over de herkomst van Teddy, maar het meest waarschijnlijk is de versie met de 26ste Amerikaanse president, Theodore (Teddy) Roosevelt.
Als je overigens de moeite wilt nemen om op Google teddybeer in te tikken, dan stuit je op iets interessants. De teddybeer is, volgens de psychologie, een transitieobject. Ik citeer: “…de beer is het kind tot steun bij het verkennen van de wereld…”
Dat verkennen doet mij denken aan een favoriet boek van vroeger. Een exemplaar uit de hele, wel tweehonderd, boekjes in de serie Gouden Band. Deze heet: “Wim is weg”. Het gaat over een klein, dapper jongetje dat op zijn driewieler de wereld in fietst. Ik had een doortrapper gekregen op mijn vierde verjaardag en ik verkende Berkeloord!
Een oudtante van me, Eva Vromen (Lochem 1886, de Bilt 1934). Zij was de zus van mijn opa Louis en getrouwd met de Rotterdamse slager Max van der Veen. Twee zonen werden geboren. Eén is vergast. De ander, Loet van 1921 is opgegroeid vlakbij de  Diergaarde Blijdorp. Vandaar, wel zeker, zijn voorliefde voor dieren. Loet diende in de Royal Air Force, geridderd en is vertrokken naar Amerika. Zijn verhaal kort: hij is een (echt!) wereldbekende en  bewonderde, vermaarde beeldhouwer geworden. Loet beeldhouwt dieren. Je kan ‘m ook via Google vinden, maar typ dan de achternaam zonder spaties Loet Vanderveen. Overal exposities, de belangrijkste galeries, de grootsten van de aarde hebben zijn werk. Kijk maar na.
Zijn vader Max is hertrouwd met Bibi de Vries en die Bibi kwam wel bij mijn ouders in Lochem. Jaren vijftig. Ik vond dat maar een raar mens. Ik herinner me eenmaal dat Loet bij ons was in Lochem. Ik was 2, 3 en beslist nog geen 4. 1958, 1959 denk ik vol overtuiging. Loet heeft zelf geen kinderen en toch, mooi he, nam ie voor mij een cadeau mee. Een teddybeer. Een gele. Jarenlang was die teddybeer mijn ware compagnon. Samen op reis –letterlijk- door de weide en wijde wereld. Geen idee tot wanneer ik de beer heb gehad. Ik weet niet waar en wanneer en hoe ie kwijt is geraakt. Niet dat ik nu nog met een beertje wil rondlopen of zo, maar uit pure nostalgie, jeugdsentiment zou ie best een plaatsje verdienen op mijn glazen bureau, meekijkend over de grote vijver in het midden van mijn bos waar ik op uitkijk. Yoni en Avital hebben allebei zo’n knuffelbeest. Wél bewaard!

Enfin, wat je allemaal weet, hoef je nog niet te begrijpen, maar ik ben hartstikke blij dat mijn teddybeer een heel eind met mij heeft meegereisd. Zo steek je nog ’s wat op van de televisie.  Lees ook ’s een goed boek! Van sommige dingen word je wijzer.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten