Ik ga niet meer zo vaak naar de
synagoge, ik kan me zelfs de laatste keer niet meer heugen, dus op zaterdagochtend
8 maart 2014 kon ik best wel een uurtje uitslapen. Werd ik wakker met de mooie
muziek van Vrije geluiden. Da’s televisie luisteren,
dus telt dat niet mee. Gevolgd door (standaard) de herhaling (van zondag 2 maart)
van een favoriet programma Brands met boeken. De erudiete Wim Brands
interviewt schrijvers over een recent verschenen werk. Dit keer echter een
eerbetoon aan de zojuist overleden Leo Vroman. Met als gasten Judith Herzberg
en Jeanne van Munster. Eén ding wil ik er uit lichten. Herzberg, ook een
begenadigd schrijfster en dichteres, was als zo vaak op bezoek bij Tineke en
Leo Vroman in Fort Worth (Texas). Vanuit Nederland werd Herzberg gebeld dat er
een kleindochter was geboren. Dat riep de hilarische gedachte op dat zij eerder
wist dat zij geboren was, dan dat die geboorte daadwerkelijk plaatsvond. Nu
moet je niet denken dat schrijvers onderling wartaal uitwisselen, integendeel.
Gewone mensen, met gewone leut. Vroman ging die dag even de deur uit en kwam
terug met: “Alsjeblieft, hier een cadeau voor je kleinkind!”. Judith Herzberg
pakte een teddybeer uit.
Gek, ik ken die eigenschap. Van sommige dingen word je
wijzer. Soms ook van tv. Vroman had ook twee kinderen en had een verleden.
Hij zegt op beeld: “…wat je allemaal weet, hoef je nog niet te begrijpen…” Je
weet wat een teddybeer is; een pluche beest voor kinderen. Je kunt allerhande
verhalen over lezen over de herkomst van Teddy, maar het meest waarschijnlijk
is de versie met de 26ste Amerikaanse president, Theodore (Teddy)
Roosevelt.
Als je overigens de moeite wilt nemen
om op Google teddybeer in te tikken, dan stuit je op iets interessants. De
teddybeer is, volgens de psychologie, een transitieobject. Ik citeer: “…de beer
is het kind tot steun bij het verkennen van de wereld…”
Dat verkennen doet mij denken aan een
favoriet boek van vroeger. Een exemplaar uit de hele, wel tweehonderd, boekjes
in de serie Gouden Band. Deze heet: “Wim is weg”. Het gaat over een klein,
dapper jongetje dat op zijn driewieler de wereld in fietst. Ik had een
doortrapper gekregen op mijn vierde verjaardag en ik verkende Berkeloord!
Een oudtante van me, Eva Vromen (Lochem
1886, de Bilt 1934). Zij was de zus van mijn opa Louis en getrouwd met de
Rotterdamse slager Max van der Veen. Twee zonen werden geboren. Eén is vergast.
De ander, Loet van 1921 is opgegroeid vlakbij de Diergaarde Blijdorp. Vandaar, wel zeker, zijn
voorliefde voor dieren. Loet diende in de Royal Air Force, geridderd en is
vertrokken naar Amerika. Zijn verhaal kort: hij is een (echt!) wereldbekende
en bewonderde, vermaarde beeldhouwer
geworden. Loet beeldhouwt dieren. Je kan ‘m ook via Google vinden, maar typ dan de
achternaam zonder spaties Loet Vanderveen.
Overal exposities, de belangrijkste galeries, de grootsten van de aarde hebben
zijn werk. Kijk maar na.
Zijn vader Max is hertrouwd met Bibi de
Vries en die Bibi kwam wel bij mijn ouders in Lochem. Jaren vijftig. Ik vond
dat maar een raar mens. Ik herinner me eenmaal dat Loet bij ons was in Lochem.
Ik was 2, 3 en beslist nog geen 4. 1958, 1959 denk ik vol overtuiging. Loet
heeft zelf geen kinderen en toch, mooi he, nam ie voor mij een cadeau mee. Een
teddybeer. Een gele. Jarenlang was die teddybeer mijn ware compagnon. Samen op
reis –letterlijk- door de weide en wijde wereld. Geen idee tot wanneer ik de
beer heb gehad. Ik weet niet waar en wanneer en hoe ie kwijt is geraakt. Niet
dat ik nu nog met een beertje wil rondlopen of zo, maar uit pure nostalgie,
jeugdsentiment zou ie best een plaatsje verdienen op mijn glazen bureau,
meekijkend over de grote vijver in het midden van mijn bos waar ik op uitkijk.
Yoni en Avital hebben allebei zo’n knuffelbeest. Wél bewaard!
Enfin, wat je allemaal weet, hoef je
nog niet te begrijpen, maar ik ben hartstikke blij dat mijn teddybeer een heel
eind met mij heeft meegereisd. Zo steek je nog ’s wat op van de televisie. Lees ook ’s een goed boek! Van sommige dingen
word je wijzer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten