Nog generaties ná ons.

 

Ach, ik stel het al zo vaak. De invloed van de oorlog zal ons nog generaties ná nu blijvend brandmerken. Toen wij met ons gedecimeerde gezin, mijn Vader overlijdt in 1963, besluit mijn Moeder van Lochem naar Apeldoorn te verhuizen. Voor mijn jongste zus moet een goede keuze worden gemaakt voor de laatste twee jaar van de HBS. Aanbevolen wordt het Katholiek Veluws College. Als gevolg daarvan word ik twee jaar later aangemeld voor de HBS aldaar. Na dat jaar verandert de naam in Veluws College. Dat klinkt iets vriendelijker. Misschien, ja misschien loop ik nog ’s leeg in een apart blog over de significant antisemitische houding van de conrector. Het is de inleiding en aanleiding voor mijn laatste stap ter plekke en een opmaat naar twee jaar op de Joodse HBS Maimonides in Amsterdam. Ik verzeker je: het is ernstig. Heftig. Nu terug naar vandaag, 29 maart 2014. Zomertijd. Het lijkt wel hartje winter binnen. De kachel op hoog. De hele dag grauw en grijs en windkracht 10 en het continue gekletter van de regen. En niet een klein beetje. Nee, veel. En al de hele dag. De vooruitzichten zijn … Gelukkig dan wordt het Pasen en Pésach. Een vrolijker vooruitzicht. Nu zit ik te lezen, een schrijver leest, in een alleraardigst boekje “Lange levens”, twaalf korte verhalen van evenzoveel mensen over hun leven. Opgetekend door Marie-José Hillenaar. Een volstrekt GOEDE man haalt wat geschiedenis aan over de oorlog en hij spreekt van ene Badings. En die is héél fout. Badings is componist, imitator van de stijl van Bach en andere ‘grote’ componisten. Welnu deze Badings is zo FOUT als de hel. Weet ik. Hij is lid van de Nederlandsche Kulturraad en de moffen zetten hem weg als vervanger van de Joodse directeur van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag: Sam Dresde. Ná de oorlog krijgt Badings als straf slechts een héél korte tijd een beroepsverbod. Tot 1947. Het is eind jaren 60 van de vorige eeuw en ik krijg tweemaal per week klassikaal muziekonderwijs van A.W.F. Kuiper. Muziekdocent uit Twello. Er wordt voor de ontwikkeling gebruik gemaakt van het hulpmiddel: boek. Het boek heet: “Van Bach tot Badings”. Auteur…..Kuiper. je gelooft je ogen en boerenverstand niet. Hoe naief en hoe onwetend kan ik zijn? Leraar en dan als bonus je eigen boek aan de school resp. de leerlingen verpatsen… En kennelijk fan van Badings. Nou hebt u dat niet van mij hoor, maar ik kan me zo voorstellen dat u allemaal nu ook denkt: ‘Holy Moses, dan is die Kuiper ook wel fout’. Ik hoor het u zeggen. Ná de oorlog moet er gewerkt worden. Wederopbouw. Zo ook bij ons in het gezin. Er wordt TE weinig doorgegeven over de oorlog. Ja, ik weet alles van de vlucht van mijn Ouders uit Westerbork naar de onderduik (mijn zesde boek: “Wejiwrech”, 2013), maar wat er allemaal van binnen aan de hand is, of niet, daar ben ik te klein voor. Grootgebracht dus met werken, je loopbaan. Je gezin, je kinderen. Geen tijd om ouwe koeien uit de sloot te halen, daar is Lou de Jong voor. Ook om ons zelf tot kalmte te manen. Laat staan je druk maken om een paar flapdrollen van docenten, de muziekleraar en de conrector, als docent geschiedenis. Die weerbaarheid in mij is latent altijd wel aanwezig, maar brengt ook veel negatieve energie met zich mee. Nu doe het me goed om er over te schrijven. En wie weet…