Geen duw in de goeie richting.

Een douw is wanneer je een duwtje de bajes (gevangenis) in krijgt. Een duw is een beweging van een ander tegen jouw lijf, opdat je aan de kant moet, omvalt, of weet ik wat. 

Ik heb het straks over een radioreporter bij een club uit Zuid-Holland tegen Ajax, vandaag 2 maart 2014. We winnen en worden uiteraard weer kampioen. We dus. De tijden zijn veranderd. Ja, ik weet: we leven in een dynamische informatiemaatschappij en alles is anders dan vroeger.

Het wetenschappelijk bureau van het CDA heeft het ooit eens goed bedacht en Balkenende, wie kent hem niet, of wie kent hem nog?, is er groot mee geworden. Er zijn géén normen en waarden meer in ons land.

Vroeger had je heren, HEREN, radioreporters. Han Hollander, Jan Cottaar, Dick van Rijn, Theo Koomen. Prachtig verslag, je hing aan je transistorradio en was erbij! Wie herinnert zich niet de Europa Cup wedstrijd die Real Madrid op 8 september 1965 speelde tegen een Nederlandse club en toen werd –live op televisie! – de enige echte mooie voetballer van die club, Coen Moulijn, door een paar Madrilenen op grove wijze geattaqueerd en letterlijk onderuit geschoffeld, geschopt. Jan Klaassens (ja zo heette ie echt, de beste voetballer uit Limburg) ging namens zijn maatje dat tuig achterna en begon ook te trappen en…te duwen. Historisch is het commentaar in tweede termijn, na een seconde of drie, van Herman Kuiphof: “Jongens, jongens, dit kán toch niet. Dit kán toch niet.”

Ik heb een bloedhekel aan mensen die tegen mij aan duwen. Vooral in de supermarkt. In zo’n gangpad. In de rij voor de kassa. Maar ook als jij bijna aan de beurt bent en iemand ná jou vast de boodschappen op de band wil leggen. Ken je dat? Iemand die keer op keer je een duw of een duwtje geeft… Het liefst trek ik van leer, maar dat is nu net ook weer niet goed voor m’n hart. Ik schets deze voorvallen met alle voorzichtigheid, want ik realiseer me dat het allemaal nóg veel erger is. 

Zo was ik laatst, vaste prik, bij de beste viswinkel van Amstelveen, Schilder op de Van de Hooplaan. Enfin, ik sta netjes in de winkel…komt er tot driemaal toe rechts van achter een oudere (dus echt oud) mevrouw en die knalt niet zachtzinnig driemaal tegen mij aan. Zij zegt niets. Ik tel tot tien (nou ja) en zeg op mijn beleefdst dat mij dat niet welgevalt. Je had dat smoel moeten zien…

Maar nu vanmiddag: ik was even bij Avital, Siwan en mijn jonge held, mijn kleinzoon Levi en op de terugweg in de auto op de radio het verslag van Ajax. Zegt de verslaggever: ‘…die en die geeft die en die een duwtje en hij stort ter aarde…’. Hij vervolgt: ‘…als je in de supermarkt een duw krijgt, loop je gewoon door…’. Daar wil ik het met u even over hebben. Er is dus structureel iets, nee: véél mis met ons in Holland. Duwen in de supermarkt is gemeengoed geworden en kennelijk sociaal voor de volle honderd procent geaccepteerd. Toch denk ik dat het niet helemaal binnen mijn geaccepteerd gedrag past. Zo heb ik trouwens mijn kinderen ook niet opgevoed. Zo’n flapdrol van een in voetbal ‘gespecialiseerde’ radioreporter verdient een stevige reprimande en een douw van een paar weken naar Veenhuizen. En dat zal wel weer vergoelijkt worden met een lichte taakstraf. Nou, dan hoop ik dat ie als agent van de geheime politie mag optreden bij de supermarkt. En dan het liefst in de stad van Pietje Bell uit de Breestraat en dan wordt het bekend gemaakt in de lokale sociale media en dan kunnen die hooligans van daro zich even uitleven met duwen tegen de verslaggever.