Mijn existentialisme

Volgens mij heeft iedereen wel de drang of dwang ergens bij te willen horen. Kennelijk ben ik niet anders. Op televisie werd ik weer eens geconfronteerd met het begrip ‘pleiners’. Tsja, daar hoorde ik wel bij. Denk ik. Al woonde ik toen nog in het rustieke Lochem. Pleiners kwamen samen op en rond het Leidseplein. Jaren 50, 60.  Café ‘s als Eijlders en Rijnders. Alternatief gekleed in het zwart. Al had ik ook een witte coltrui. Haar als Dave Berry, 1965 de eerste keer op tv in Knokke met : ‘…now, now is the moment, now is the time, to take you in my arms, wohoho…’ en Paul McCartney. Zo’n kuif tot over je wenkbrauwen. Ook wel een Julius Caesar kapsel genoemd. Parijse existentialisten als voorbeeld. Snor, baard, had ik niet. Wel af en toe…pijp rokend. Half hoge bruine Clark schoenen. De brommert was voor mij een Solex met zo’n hoog, groot Puchstuur. Verbruik 1 liter op 75 km. Snelheid, wind mee, 25 kilometer aan het uur. Vriendin die er uit moest zien als Francoise Hardy (‘...Tous les garçons et les filles de mon age savent très bien ce qu’aimer veut dire…’) of dromen van Marianne Faithfull (‘... It is the evening of the day…’). Al woonde ik niet in Amsterdam, ik was wel degelijk een pleiner.

Op m’n 9^e, 10^e deed ik al een wedstrijd wie de beste Beatleskuif had. Isabelle van Tuyll van Serooskerken won. Hmm, zij leek op Mireille Mathieu. Mijn muziek. Ben Webster, Chet Baker, Miles Davis. West Coast jazz. En Nina Simone. The Beatles. Nog steeds.

Een existentialist beschouwt elke persoon, ieder individu, dus ook zichzelf als een uniek wezen. Enig in zijn soort en verantwoordelijk voor eigen daden en lot. In mijn geval ook mét een “g’d” kan ik mijn leven zin geven. Iemand, ook ik, verschijnt op de wereld, dan bestaat ie en uiteindelijk verantwoordelijk voor zijn daden en levensloop. Me too. Wellicht is een deel bepaald door de genen, door het bloed en door de geschiedenis. Ik geloof wel in doorgeven van eigenschappen. Generaties lang. Dat ik ondanks mijn gedachten als boven omschreven een sterk geloof heb in het leven ná nu wordt bewezen in Boek Acht. Ik kom er ooit op terug.

Ik heb nog een foto van 32 jaar geleden. Van Annelies. Conform het hierboven beschrevene: de vlam van deze pleiner. Mét Caesars kuif. En ik heb een foto van mijn dochter Avital, van 17 jaar terug, op de ruïnes van Caesarea (spreek uit: Késarjá) met haar Julius Caesar kuif! Ja, ik ben een pleiner.