Green green grass of home.

 

Je weet van mijn voorliefde voor gras. Echt gras. Groen gras. Zoals in ruime mate aanwezig in de tuin van “’t Zunneke”, daar waar ik woon in Lochem. Stadsrechten 1233. Wij wonen tegen de Berkel aan. Op het gras wordt gebleekt. Dat is de was te drogen leggen. Gesport. Kastie, hockey, voetbal. Het gras is zó mooi groen. Zoals groen moet zijn. Zoals gras moet zijn. Pas gemaaid gras ruikt zo lekker! In een deel van de tuin hoog gras. Daar grazen de schapen. Later speel ik een lange loopbaan lang hockey op gras. Geweldig. Hevig teleurgesteld ben ik wanneer het kunstgras geintroduceerd wordt. Ik moet wel meedoen. En erken de ontwikkeling van het hockey. Ik accepteer.

Je weet ik heb hoogtevrees. Het gaat er niet om hoe ik daar aan kom, nee, hoe kom ik er vanaf. Niet dus. Inmiddels verhuizen mijn Moeder en ik naar Apeldoorn. Catharinalaan. Een laantje van niks. Drie stappen en je staat in het park ‘Marialust’, alwaar in de hoek links ook de grashockeyvelden van mijn hockeyclub liggen. Jaarlijks vanaf 5 mei is er kermis op Marialust. Zonde van het gras. Een hoop kabaal. Muziek dendert door de lucht naar ons huis. Naar mijn slaapkamer. Zoals elk jaar nu ook proefwerkweek. Ik zit óp de vensterbank van het raam van mijn kamer op één hoog, met één been buiten- en één binnenboord. Ik heb lef. Ik luister half naar de schallende muziek. Heel veel decibellen. Ik focus mij. Op Duits. Grammatica. De rijtjes met de bekende woorden. De naamvallen. De basis voor mijn Duits en op het eindexamen een 10 (!) wordt hier gelegd en gesmeed.

Dank je wel, Tom Jones. Jouw lied knalt in mijn oren tijdens het studeren. Nog keine blasse Ahnung heb ik waarover hij zingt. Later, veel later beluister ik de tekst. Een geweldige metafoor naar vroeger. Green green grass of home!