Over Dik Trom, The Bee Gees en Sal Meijer. En over de uniciteit van de blogger.

 

Inderdaad gekker kun je het niet bedenken. De vader van Dik Trom, wie kent hem niet? Zegt altijd over Dik: “Een bijzonder kind en dat is ie”. Bijzonder in de zin van uniek. Enig. Enig in zijn soort. Als kleine jongen draai ik ook  lp’s (langspeelplaten) van The Bee Gees, die jongens met die hoge stemmetjes. Een aardig lied is Massachusetts. “…I will remember Massachusetts...”. Je weet sinds augustus 2012 heb ik een steunhart. Vóór die tijd, sinds maart 2003, heb ik ook  een pacemaker met ingebouwde defibrillator. Toen de allereerste in het VUMC en…illegaal. Nog geen toestemming van de Minister van Volksgezondheid! Inmiddels heb ik mijn vierde, of vijfde al. Ik raak de tel kwijt. Van de volgende merken  Medtronic en Biotronik. Enfin sinds het steunhart mijn bloed rondpompt is de functie van de defibrillator overbodig, die is al uitgezet. De pacemaker doet zijn werk en het batterijtje loopt leeg. Dus een nieuwe wordt gepland. Op mijn verjaardag, immers Dik Trom ligt op de loer. Normaliter is een pacemaker wissel een fluitje van een cent –zonder te bagatelliseren, want het zijn allemaal wél kanjers! -, maar met steunhartpatienten komt nabloeden significant veel voor, omdat het bloed zo dun mogelijk gehouden moet worden, zowel het bloed zelf in de aderen als in het bijzonder in de pomp dus! Massachusetts is een staat in het noordoosten van de Verenigde Staten. Boston is dé stad. Marlboro Light rook ik als jongeling en Marlborough ligt in Boston. En daar is zo’n beetje de grootste leverancier van medische apparatuur gevestigd: Boston Scientific. Je begrijpt ik heb nu een Boston in de borst. Na de ingreep leg ik het volgende voor aan de cardiologen, de fysiologen, de gespecialiseerde verpleegkundigen: Kennen jullie waar dan ook in de wereld een steunhartpatient, met ooit icd’s van Medtronic, toen Biotronik en nú Boston Scientific? “Nee, Bert, je bent uniek”.  Ja, dat weet ik al lang, maar ik ben ook dankbaar. Kortom er is er maar ééntje zoals ik. En maar één Dik Trom.

Eind jaren zeventig kom ik veel op de Nieuwmarkt bij de koosjere slager en broodjeszaak van Sal Meijer, als Sal Meijer nog Sal Meijer is. Zit ik boven op de vide, uitkijkend over de broodjes en wat beneden zich afspeelt vóór en achter de counter, tussendoor ouwehoeren met vrienden, krantenjongens, bankiers, stoffenlui  steevast van twaalf tot één, twee op woensdag.  Een Amerikaans echtpaar wil afrekenen. De man: “Mister Meijer, may we have the check please”.  Sal: “That makes 35 guilders, but allow me to ask you: where are you from?”. De man: “From Boston, Massachusetts!”. Sal: “Aaaah, Boston. Expensive city. 55 guilders