De keerzijde van de medaille.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is tussen mijn 20^ste en 25^ste dat ik Milly en Sandór Schiferli tegenkom. Waar weet ik niet meer. Wel wat zij mij te vertellen hebben. Zij hebben samen het modellenbureau Talentscouting. O. Op de Keizersgracht. Aha. Ja, wij hebben een enorm tekort aan mannen tussen de 20 en 25  jaar. Nou, dat komt goed uit, want dat ben ik precies. En kan nog wel een paar jaar mee. Op hun kantoor onder genot van koffie wordt een aantal Polaroids genomen. Dat gaat de goeie kant op. Met een beetje mazzel kun je een paar centen verdienen… En met iets meer mazzel idem centen. Alras stromen de opdrachten binnen. Er is inderdaad een tekort. En bij gebrek aan beter kom ik in commercials, advertenties, op voorpagina van een magazine. Je ligt in een deuk. Voor een bepaalde opname moest ik in kamerjas in een badkamer mij nat scheren, met vooral een flinke klodder scheerschuim op de kop. Achter mij zit een bevallige dame in het bad. Onder bet badschuim. Kortom het is niet altijd feest. Voor banken, verzekeraars. Ik vind het prima. De centen puilen het spaarvarken uit.

Tot ik de volgende opdracht krijg voor een fotoshoot in Zevenaar. Waar? In Zevenaar. Per uur zoveel, ná zes dubbel en reistijd geldt per uur. Kilometers fors declarabel. Kortom een honorarium waar ik Ja! tegen zeg. Het is voor de cover van een boek. Ik neem een vrije middag en rijd naar Zevenaar. Ik moet er om twee uur zijn, dus tuf weg om twaalf uur. Ik kom aan bij een prachtig boerderij-achtig huis aan de rand van Zevenaar. Koddig. Ik word ontvangen achterom, de deur is los, in de keuken. De fotograaf is er en de aardige, gastvrije mevrouw en meneer. Het doel wordt mij uitgelegd. Ik moet buiten staan, in een takkenbosje gluren door een raam met een houten kozijn. Van buiten naar binnen. Naar de keuken. Vooruit, aan de slag. Nee, dat zie je verkeerd. Wij beginnen pas als het donker is. De teller tikt door. Wij praten wat, converseren en moeder overste  tovert een waarlijk feestmaal op tafel. Een brede varieteit aan stamppotten. Stamppotten complet. Met alles drop en dran. Zodat ik het ene wel en het andere niet hoef. Echt, lust wel wat en zit dan ook prinsheerlijk comfortabel te achelen. En dan wordt het donker.

Later blijkt, staat op de cover van het boek: “Ik vond het prettig om naar je te kijken als je bezig was in de keuken”. Het is nog niet donker. Wij wachten nog een uurtje. De foto staat binnen no time op de plaat. Wij drinken nog wat en om elf uur ben ik weer thuis.

“Het meisje stond weer in de keuken. In de ogen van Robert was het raam net het kleine objectief van een camera. Hij durfde niet altijd dichtbij naar huis te komen. Hij was heel bang door haar te worden gezien, door de politie te worden gearresteerd als gluurder of voyeur…”.

Het blijkt een verschrikkelijk, bloedig eind. The Observer: “Patricia Highsmith schrijft over mensen zoals een spin over vliegen” Met zo’n aanbeveling lees ik het presentie exemplaar niet. En dan de tekst “zoals een spin over vliegen…”, hoe verzin je het.  Het boek DE ROEP VAN DE UIL staat bij mij in de boekenkast. Onaangeroerd. Ongelezen. Kijk, ik herken mijzelf wel op de foto op de cover van het boek. Ik denk dat ik de enige ben. Een nogal prijzig geintje om er een bestseller van te maken.  Bitter- en bitterweinig gaan over de toonbank. Ze doen maar. In de ramsj bij antiquariaten en zelfs Bol.com heeft nog een exemplaar. Als bewijs de cover staat op Google afbeeldingen. Een waarlijk prachtige verpakking kan de inhoud van het boek niet verbloemen. De keerzijde van de medaille.