Mijn O-woord

Soms zijn er van die momenten dat je gevangen wordt door een woord. Of dat jij een woord vangt. Een woord dat je al véél langer kent en misschien wel vaker of minder vaak, mij om het even, gebruikt. Zo ook ik. Dat ik het woord in mijn dagelijks taalgebruik, spreektaal of schrijftaal niet echt toepas. Ik kan me niet herinneren dat ik het O-woord gebruikte. Recent schreef ik het zomaar spontaan plotseling als aanhef van een email aan mijn  kinderen. Toen ik er over nadacht, bedacht ik me dat het wel een heel mooi woord was.  Ik ga dus eens zoeken. Dat briefje ligt dan even op je bureau; er zijn andere prioriteiten. Zal ik er ’s een blog aan wagen?

Taal is mooi. Woorden zijn mooi, althans de meeste. Een woord geeft uitdrukking aan hoe je je voelt en aan wat je denkt. Wat je vindt. Woorden kunnen ook veel kwaad doen. En een woord zegt meer dan duuz’nd plaatjes. Het is andersom en gelijk ken ik mijn plaats. Voor schilder ben ik niet in de weg gelegd. Ik stuitte op het woord, het O-woord. Verdraaid het is al een oud woord. Dat ik dat dan niet weet, of gebruik. Ja, weten zal ik het wel. Het komt al voor in Devarim (Deuteronomium), het vijfde boek van Tenach (Oude Testament). Zoek maar na. Hij bewaarde hem als zijn oogappel.

Oogappel is het dierbaarste dat men bezit. Je kinderen. Je kleinzoon. Je vrienden. Je vriendin. Voor een ieder nét weer even anders. Geliefd persoon. Je favoriet. Hoe ik het bedacht? Geen flauw idee. Rolde zomaar over het toetsenbord. Dat ik het bedacht heb is nooit te laat. Ten rechte opgeschreven. Helemaal gemeend. Ik zal het beslist vaker gebruiken. En…ik vind het een mooi woord. 

Mijn O-woord. Les prunelles de mon oeil.