vrijdag 25 december 2015

Opmerkelijke carriereswitch. Ik ben zanger.


 

Zingen? Van mijn ouders herinner ik mij dat niet. Mijn Vader fluit in de onderduik constant stukken uit opera’s. Da’s moffenmuziek. “Maar die moffen maken wel prachtige opera’s”, zegt mijn Vader.. Mijn Vaders  fluitje bij thuiskomst, als herkenningsmelodie ‘tu-tu-tuut-tuut-tu’. Sein om de garagedeuren te openen of om naar beneden te komen. Er wordt zo gegeten. Muziekvoorkeur naast opera’s is Vera Lynn. Nu Dame Very Lynn. Ik zweer je, ik ken mijn Moeder langer dan mijn Vader. Ik weet niets over haar muziekvoorkeur. Ik hoor mijn Moeder nooit zingen. Daar is, denk ik, wel een oorzaak voor. Een causaal verband met het leed van toen. Een muziekinstrument wordt niet bespeeld. Dansen is ook een crime. Mijn Ouders zijn, ik ben een kind van hen, zo amuzikaal, aritmisch, dat het beter is op gepaste momenten te zwijgen. Dat is al een opgave op zich. In de hall in “’t Zunneke” in Lochem staat een piano. Ik meen dat de drie grotere kinderen wel ’s een riedeltje spelen, maar dat zeg ik zonder enige zekerheid. Ik hoor hen nooit. De Haitsma Mulierlaan daar wonen wij, kronkelt zich een weg door Berkeloord. Van ons huis uit iets naar rechts naar het ‘groene bankje’, is daar links een laantje. Op het einde een soort kasteeltje. In het begin van het laantje, tweede huis, woont het echtpaar Van der Toren. Mevrouw Van der Toren is pianolerares. ‘Dag mevrouw Van der Toren, kan onze Bert pianoles van u krijgen?’ ’Ja, maar natuurlijk, mevrouw Vromen’. ’s Avonds aan de eettafel, mijn Vader lepelt net van de kippesoep als mijn Moeder de mededeling doet, dat Bertje morgen naar pianoles gaat. ‘Wow da’s mooi voor Lochem’, denkt en zegt mijn Vader, ‘met een beetje mazzel de nieuwe Vladimir Asjkenazi. We wachten af. Sehen musz ich es’.  De volgende dag brengt mevrouw Van der Toren mij weer thuis, ik ben vier, vijf jaar misschien. ‘Het spijt mij u te moeten zeggen, Bertje is een aardig joch, maar pianospelen wordt nooit wat. Nooit’. Mijn Ouders een illusie rijker, of armer. Later, je gelooft het niet, speel ik een lied op de piano. Ik weet de begintoets nog. Met één vinger: “Boer, daar ligt een kip in het water. Boer”. Op de lagere school kom ik er ook snel achter dat ik niet kan zingen. Ja, ik kan wel zingen, maar zoooo vals. Met zangles word ik achteraan gezet. Niks voor mij. Met de jaarlijkse uitvoering van ons volkslied op Koninginnedag ben ik onzichtbaar, achter een paar grote jongens, laatste rij. Ik geef het op. Weer veel later, ik ben een doorzetter, doe ik maar liefst tweemaal mee aan een jaar lang dansles. Zie je het voor je? Nee, dát wil je niet zien! Uit de maat, uit de pas, niet links maar rechts, niet vooruit maar achteruit. Met twee benen, armen, handen, lijf. Géén enkele coordinatie. Ooit moet ik een lied zingen, ben ceremoniemeester op een choepah (huwelijk). Sarcastisch meld ik dat ik een partij vals zing. Aldus geschiedt. Met Yoni en Avital zing ik kinderliedjes. Het helpt enorm. Beiden zingen als Pa en spelen ook géén muziekinstrument. De mooiste dans maak ik eerst met Avital en daarna met z’n vieren. Hoe dat zit. Ik kom na zeven maanden ziekenhuis, implantatie steunhart, weer thuis, ben nog lang niet sterk. Mentaal en fysiek. De choepah van Avital is aanstaande. Ik denk, ik weet ik kan géén lied zingen. Ik kan ook niet speechen. Té emotioneel en een aanslag op mijn stem. Hoe dat zit verklaar ik je nu. Tijdens intubatie gedurende de operatie en de bijna maand coma hebben tubes naar alle waarschijnlijkheid, ik weet wel zeker, de stembanden of de zenuwen aangetast. Later op 11 april 2015, zie elders blog van 11 mei 2015 “Voor de poorten van de hemel is het zwart. Zwart zwart.” Een vernauwing van de luchtpijp. Mijn eigen conclusie is en kan niet anders zijn, als gevolg van de lange intubatie. Mijn stem wordt daarna zwak, heel zwak. Mensen vragen steeds ‘Wat zeg je?’. Frustrerend. De ademhaling is ook moeilijk. Stokkend. Bij Ajax beweeg ik mijn lippen. Er komt geen geluid uit wanneer wij het hooglied zingen. Terug naar de choepah van Avital. Een paar weken daarvoor, echt ik ben nét thuis, neemt Avital mij mee. Wij zoeken een jurk uit voor het aanstaande burgerlijk huwelijk. Ik kan m’n geluk niet op. ‘Zeg Pap, ik weet dat het te zwaar is te speechen of zingen, maar ik reken op jou dat jij met mij op onze choepah  de eerste dans danst!’ Met dat ik het schrijf jank ik weer als een klein kind. Avital komt naar mij toe om mij van een tafel op te halen voor die dans. Houd het g’dverdomme maar droog als wij strak tegen elkaar innig omhelzend dansen op de tekst van “Dochters”.  Enige stukjes tekst om de traanbuizen te stimuleren: “Ben je al wakker, Pap? … En ga je dan even met mij op stap? … Wat is zij mooi en wat staat de tijd haar goed… In mijn ogen blijft zij altijd klein… Haar handje in de mijne… En heeft zij mij weer nodig… Ik hou haar vast…Vandaag is je grote dag… Maar waar zij ook mag zijn, in gedachten is zij hier bij mij, in mijn ogen blijft zij altijd klein…”.

Inmiddels weet ik –iegenwies als ik ben – de voornaam te raden van mijn kleinzoon. Levi. Op de briet mila, de besnijdenis kan ik niet meer doen dan voor de ‘kauliesj’ te zorgen, een soort krentenmik of –wegge. Zoet en in ronde vorm. De oneindigheid van het leven representerend. Met óp de kauliesj een tweede, een kleinere. De zoon in de schoot van zijn moeder. Een aloude Joodse traditie. Zingen kan ik nog steeds niet. Wel bedenk ik een korte speech. Tijdens het schrijven kom ik achter de volgende bijzonderheid, hoe opmerkelijk, dat de vier over-overgrootvaders van Levi álle vier óók Levi heten. Ik hoop dat wij veel liedjes samen zullen zingen. Vals of niet. Vreugde moet je vieren. Ook met zang.  Ná de vernauwing. stenose van de luchtpijp word ik meteen geopereerd. Lang. Vier dagen later weer. Lang. Een tracheastoma wordt geimplanteerd. Een droeftoeter voor mijn kop. Ook frustrerend en het gevoel hebben geketend te zijn door een zachte halsband om de canule op z’n plaats te houden. Zes operaties later op 22 december 2015 krijg ik in het UMC Utrecht, mijn vijfsterren ziekenhuis, een T-tube. Hoe dat zit, zoek maar op. Slechts een klein dopje, knopje aan de buitenkant. Niemand die het ziet. En mij stoort het niet. De wereld verandert. Ná de operatie blijkt dat de ademhaling langer is, dat de stem sterker is. Luid en helder. Ik spreek weer hard. Sterker nog, als ik wil kan ik schreeuwen. Aan de bridgetafel zal niet meer worden gezegd: ‘Wat zeg je?’. Als vroeger. Geloof het of niet: de muziekimpresario’s staan voor de deur. De telefoon staat niet stil. Of ik Bennie Jolink wil opvolgen in Normaal. Plat proaten kan’k wel een beetjen. Het NIK, het Nederlands Israelietisch Kerkgenootschap wil mij terstond aanstellen als cantor, als voorzanger. Borsato belt en zegt: “Je waagt het niet, he!”. Morgen vertrek ik naar de Bahama’s voor de filmopname (alsjeblieft géén opnames meer) van mijn special met wereldhits. Van Sinatra tot Leonard Cohen. Uitzending wordt nog definitief gepland. Je zal er van horen. Straks is –ik verheug me er nu al op- in de Johan Cruijff Arena de wedstrijd van het jaar, 7 februari 2016: Ajax tegen 010. Eerst ‘Bloed, zweet en tranen’ van Hazes en daarna de Ajax Marsch. ‘Een juichtoon dav’re langs de velden. Een roep die geldt dat is je ware’. Uit volle borst. Ik ben sinds oktober 2000 afgekeurd voor alle werkzaamheden, mag terecht niet meer roken en mag niks bijverdienen. Geniet van het leven en mijn pensioen. Ik word zanger. Ik bén zanger. Een wereldster en de revenuen van mijn optredens als ook de rechten van mijn cd’s of downloads laat ik rechtstreeks storten op een goed doel.

‘Pap, Mam, hoor je? Ik ben zanger!’. ‘Da’s mooi voor Lochem!’, zegt mijn Vader, ‘maak er maar knobbeliesjworst van’.

 

5 opmerkingen:

  1. Bert wat een leuke blog weer...! En ik bemerk dat je ontzettend blij bent met je "zang"stem.!! heerlijk..Een goed 2016 zonder operaties! Tot op de borrel...eindelijk na jaren en jaren en spreken elkaar...kan ik mijn gehoorapparaat thuis laten denk ik.!! tot snel..kus van mij Emmy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi Bert, zoals je alles onder woorden kan brengen. sterkte voor 2016.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bert voor mij een heerlijke thuiskomst met de mooiste blog!!
    GV

    BeantwoordenVerwijderen