Wees ten zegen.

Een oude spreuk. Een voorbeeld voor velen. Ik hoef ‘m toch niet verder te verklaren, wel? Wees ten zegen was mijn eerste gedachte bij het lezen van een Facebook-post van mijn jongste nicht. Ja, jij blijft altijd mijn jongste nicht. Ik heb nog je luiers in de prullenbak moeten gooien. Hierbij citeer ik het volledige bericht van vrijdag 6 maart 2015.

“Kankerjood”

“Zojuist liep ik (mijn nicht dus, BV) bij nota bene het Bevrijdingsplein en hoorde een tweetal jongens flink tekeer gaan tegen een oudere man. Ik vroeg me inmiddels al af of de heren plannen hadden om voor oncoloog te studeren. Blijkbaar wisten ze er van alles van en na wat geschreeuw naar hem stapt de man de lift in terwijl de ene jongen nog even keihard ‘kankerjood’ nariep. Ik vond het minder prettig al deze termen te moeten horen en gaf vriendelijk aan dat ik het niet als prettig kan ervaren dit soort geroep te moeten horen. De jongen keek me wat verbaasd aan en gaf aan dat de meneer nogal onaardig was geweest en hij hoorde het laatste toch al niet meer want hij was al in de lift. ‘Het was echt niet tegen u bedoeld, hoor!’ En: ‘Jullie voelen je altijd zo aangevallen!’. Ik vroeg hem wie hij dan bedoelde met jullie en of het zijn bedoeling was de mensen die het wel konden horen aan te spreken. Na een kort, met respect van beide kanten, gesprek: ‘Mevrouw, het spijt me, ik snap wat u zegt en u heeft gelijk. Maar u geeft het ook vriendelijk aan, u blijft gewoon beleefd. Dank u wel. Fijne dag, mevrouw.’

Ik hoop dat het geholpen heeft…, maar wat mij ook opviel is dat de rest van de mensen aldaar geen woord zei, niet tegen de meneer noch tegen de jongens en ik weet zeker dat ik niet de enige was die het heeft mogen horen. Zou de wereld er niet een beetje beter uit zien als we elkaar op ons gedrag kunnen aanspreken?.” (einde citaat).

Lieve nicht, ook al ben jij er eentje van Pechtold, jij bent een klasbak. Weet je ik publiceer met je toestemming jouw verhaal. Jammer is dat het bij mijn lezers terecht komt, zij weten het wel en al zo lang. Degenen die het niet te zien krijgen komen weer weg. Je verhaal is als het ware een kopie van zoveel jaren geleden. De waarheid in sommige kranten en een zwijgende meerderheid aan de kant. Je bent een voorbeeld, wees ten zegen, voor al je collega docenten in het hele land, bij gebrek aan opvoeding thuis.

Je moeder zou kunnen zeggen: “Ik ben trots op je, Galith!”. Je jongste en favoriete (by far) oom is het voor één keer met je moeder helemaal eens!